ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημερα σας,το προβλημα μου εχει ως εξης εγω ειμαι 33 και αυτος 42, ειμαστε μαζι 3+ χρονια και παντρεμενοι 1+ και η σεξουαλικη μας ζωη ειναι στον πατο. Ας τα παρω πρωτα ξεχωριστα εγω μεχρι τα 30 που τον γνωρισα ειχα πολυ καλη σεξουαλικη ζωη, ειτε μεσα σε μακροχρονιες σχεσεις ειτε σε εφημερες παθιασμενες και ειμαι και ομορφη εμφανισιακα.Αυτος ειχε παντα μακροχρονιες σχεσεις και μονο στην τελευταια ειχε σεξουαλικο προβλημα γιατι η κοπελα εβαλε πολλα πολλα κιλα (κατι που δεν γνωριζω απο τον ιδιο).Τους πρωτους μηνες της σχεσης μας τα πραγματα ηταν κατι παραπανω απο τελεια και γρηγορα γρηγορα φτασαμε στο σημερα που αν γινει 1 φορα το μηνα πρεπει να ειμαι ικανοποιημενη και πιστευω οτι γινεται γιατι "με λυπαται".Οργανικο προβλημα ΔΕΝ εχει.Μεσα σε ολο αυτο το διαστημα λοιπον εχω θιξει το "θεμα" με οποιο τροπο μπορουσα να σκεφτω 1) με συζητηση 2) με προκληση 3) με κλαματα 4) με νευρα και 5) την προηγουμενη εβδομαδα μεταξυ αστειου και σοβαρου του ειπα πως αν αυτο συνεχιστει θα χωρισουμε.Οι απαντησεις του ειναι παντα διαφορετικες με βασικο αξονα οτι δεν εχουμε προβλημα αλλα κι αυτος θεωρει μικρη τη συχνοτητα μας και καταληγουμε να λεμε οτι θα ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ για περισσοτερο. Και αυτο που χρειαζεται να προσπαθησουμε για κατι που θα επρεπε να βγαινει ανετα εμενα με τσακιζει....Το περισσοτερο διαστημα αυτοικανοποιειται τακτικοτατα και οταν βρισκομαστε τον νιωθω να φανταζεται διαφορα ωστε να κανει σεξ μαζι μου.Οποτε απο τη μια στεναχωριεμαι που δεν κανουμε σεξ και απο την αλλη λεω οτι αν κανουμε μετα θα στεναχωριεμαι περισσοτερο που δεν τον ενιωθα μαζι μου εκεινη την ωρα . Τελος αυτο ολο το θεμα με εχει ριξει τοσο πολυ ψυχολογικα δεν γελαω, δεν κοιμαμαι ειμαι ανασφαλης, μια διαρκης εσωτερικη παλη που σκεφτομαι οτι δεν μπορει να συνεχιστει εφ'ορου ζωης γιατι δεν ειναι μονο η πραξη του σεξ ειναι η ενωση που νιωθεις με το συντροφο σου και πολλα αλλα ομορφα συναισθηματα που τεινω να ξεχασω.Κατα τα αλλα η σχεση μας ειναι ομορφη και οσο περναει ο καιρος ομορφαινει κι αλλο και τον αγαπαω πολυ αλλα το ξερω οτι μια μερα θα εκραγω και στην καλυτερη περιπτωση απλα θα φυγω και ερχονται ωρες που σκεφτομαι αν χωρισω θα ποναω περισσοτερο απο τωρα? θα το μετανιωσω ? υπαρχει ακομα ελπιδα? μερες σαν και τη σημερινη νιωθω το μυαλο μου λυωμενο να μην μπορω να σκεφτω τιποτα αλλο . Πειτε ρε παιδια καμμια αποψη γιατι το δικο μου μυαλο ειναι θολωμενο και κουρασμενο α! και οχι γιγουρα δεν υπαρχει τριτο προσωπο ....