ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από δύο κτελ ένα λεωφορείο προς το Ελ. Βενιζέλος ένα αεροπλάνο και ενώ έχω ψιλομείνει ταπί και ψύχραιμη έφτασα. Με ένα σακίδιο μόνο στην πλάτη έφτασα κάτω από το σπίτι του. Η φάτσα μου θύμιζε κάτι από του Γρηγόρη στο "Είσαι το ταίρι μου" όταν πήγε Αυστραλία να βρει την και καλά Στέλλα και δεν την βρήκε ποτέ. Δεν τον πήρα ποτέ τηλέφωνο. Πήγα στα καπάκια έξω από την πόρτα του σπιτιού και χτύπησα το θυροτηλέφωνο. Δεν ρώτησε ποτέ ποιος είναι, προφανώς περίμενε κάποιον. Μπήκα ανενόχλητη και κάθε σκαλί που ανέβαινα τόσο μου κοβόταν η ανάσα.Προτίμησα να μην πάρω το ανσασερ για να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να το σκεφτεί και να γυρίσει πίσω, να φύγει. Φτάνοντας έξω από την πόρτα τη βρίσκω ανοιχτή. Στάνταρ κάποιον περίμενε σκέφτηκα και το μυαλό μου έφτιαχνε μέσα σε δευτερόλεπτα σενάρια καλύτερα και από του Φώσκολου. Περίμενα λίγα δευτερόλεπτα και μπουκάρω μέσα. Ήταν καθισμένος στο σαλόνι το ίδιο μανούλι όπως τον άφησα ένα μήνα πριν που χωρίσαμε. Με κοιτάει τον κοιτάω και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων κούρασης αμηχανίας και μίας σιωπής που τα έλεγε όλα μπίγω τα κλάματα και τον αφήνω να με κοιτάει με ένα χαμόγελο έκπληξης και απορίας. Αυτός αρχίζει και γελάει και μέσα στο κλάμα μου αρχίζω να γελάω και εγώ. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.Να μη τα πολυλογώ όμως. Είμαι ακόμη εδώ και είμαστε μαζί και αυτό το χρωστάω σε εσάς που πατήσατε "ταυτίζομαι" πριν λίγες μέρες στην εξομολόγηση που έκανα και με παρακινήστε και γίνατε ο λόγος να πάρω ένα βρακί και την οδοντόβουρτσα μου μόνο και να παω να τον βρω. Μακάρι να μπορούσα να ανταποδώσω.ΥΓ. Μαμά ευχαριστώ για τα 50 ευρώ που τσόνταρες για το εισιτήριο μου