ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ετών 16 τότε, πριν 20 χρόνια όταν έκανα σχέση με ένα παιδί στην επαρχία που μεγάλωσα. Η κοινωνία κλειστή τότε, που δεν επέτρεπε να κάνουμε σχέσεις πριν τα 18, καθώς όλοι οι άνθρωποι σε κατάκριναν και σε έδειχναν με το δάχτυλο. Όταν τα φτιάξαμε, ήταν ήδη στρατό και τα φτιάξαμε σε μια άδεια του. Όταν απολύθηκε, ολοκληρώσαμε την σχέση μας, με σκοπό ένα 6μηνο μετά να μείνω έγκυος. Οι γονείς μου άκρως συντηρητικοί, και για αυτό τον λόγο δεν τους το είπα. Το τότε αγόρι μου το ήξερε και το πήρε σχετικά καλά. Μετά από λίγο καιρό, το είπα στους γονείς μου, οι οποίοι αντέδρασαν πολύ άσχημα. Με έβριζαν, με έλεγαν ότι ήμουν η ντροπή της οικογένειας, και άλλες πολλές χυδαίες λέξεις που θα ήθελα να αποφύγω. Η τιμωρία μου ήταν, να μην ξαναβγώ από το σπίτι, μέχρι να κάνω έκτρωση, δεν ήθελαν οι γονείς μου, ούτε το παιδί, αλλά ούτε να μάθει ο κόσμος για αυτό, γιατί θα ντρεπόντουσαν να βγουν έξω. Δεν ήθελα να κάνω έκτρωση το ήθελα το παιδί όσο τίποτα άλλο στο κόσμο. Με το αγόρι μου, είχαμε καιρό να μιλήσουμε, μέχρι που μετά από λίγο καιρό έμαθα πως αρραβωνιάζεται μια άλλη γυναίκα. Θύμωσα τόσο πολύ, που πήγα να ζητήσω τα δικαιώματα μου, από τον ίδιο και από την οικογένεια του. Όταν πήγα, οι γονείς του μου επιτέθηκαν, και με χτύπησαν άσχημα, ενώ εκείνος κοιτούσε χωρίς να κάνει τίποτα, με σκοπό να πάω στο νοσοκομείο. Η θλίψη μου, είναι ότι μου είπαν ότι έχασα το παιδί. Η μεγαλύτερη όμως θλίψη μου, είναι που το παιδί δεν το έχασα από τα χτυπήματα, αλλά από την έκτρωση που έγινε, μετά από απαίτηση του πατέρα μου. Μέσα σε μια στιγμή, τα έχασα όλα. Τα όνειρα μου με τον άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, και το παιδί μου. Δεν το συγχώρησα ποτέ στους γονείς μου. Ούτε και εκείνη όμως δεν με στήριξαν αργότερα, καθώς τα πράγματα έγιναν χειρότερα, όταν η κοινωνία έμαθε για όλα αυτά και με κουτσομπόλευε για αρκετό καιρό.. Πλέον είμαι μια χαρά, παντρεμένη με 3 υπέροχα παιδάκια. Αυτό μου με καίει όμως εμένα από τότε, είναι αυτό το γιατί....