ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 χρονών και έχω ένα θεματάκι με μία συμφοιτήτρια στο μεταπυχιακό μου. Εκείνη είναι 43, οπότε, καταλαβαίνετε, έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να κάνουμε παρέα. Είναι ενδιαφέρον και διασκεδαστικό άτομο, με χιούμορ, έχει κάνει οικογένεια προ πολλού (στην ηλικία μου το παιδί της ήταν ήδη τεσσάρων χρονών), οπότε τώρα αφοσιώθηκε στις μεταπτυχιακές της σπουδές που τόσο ήθελε. Είναι μια χαρά, ξέρει να γελάει και δεν φέρεται σ' εμένα ή στους συνομήλικούς μου σα να είναι αυτή η μεγαλύτερη κι η σοφότερη, δηλαδή δεν επιλέγει να είναι απρόσιτη.Το πρόβλημά μου μαζί της είναι ότι παραητρώ μερικές φορές μια τάση της να με μειώνει μπροστά στους κοινούς μας γνωστούς. Για παράδειγμα, έτυχε να μιλάμε με νέα παιδιά που γνωρίσαμε στην τραπεζαρία της σχολής και ένας από αυτούς μας ρώτησε αν είμαστε παντρεμένες. Η γνωστή μου αυτή αμέσως είπε "εγώ είμαι εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία, αλλά τούτη εδώ" (και δείχνει εμένα) ψάχνουμε να την παντρέψουμε." (Αυτό το είπε επειδή συχνά μου λέει πειραχτικά ότι αν κάθομαι στο σπίτι και είμαι μόνο με τις σπουδές μου και τη δουλειά μου, δεν θα γνωρίσω εύκολα κανέναν. Γι' αυτό και το πήρα στην πλάκα εκείνη τη στιγμή στην παρέα και είπα ότι αυτή ψάχνει να με παντρέψει επειδή παίρνει ποσοστά από κάθε προξενιό.) Μια άλλη φορά ήρθε ένας κοινός μας γνωστός και έφερε ένα μήνυμα στα γαλλικά, επειδή ήξερε ότι γνωρίζω τη γλώσσα σε επίπεδο Β1. Και πετάγεται εκείνη από δίπλα και λέει "άσ' την αυτήν, δεν ξέρει γαλλικά, φέρ' το εδώ" και το αρπάζει να το δει. (Εκείνη γνωρίζει γαλλικά σε πολύ προχωρημένο επίπεδο.) Και ξαφνικά ο άλλος απόρησε, με κοίταξε με δυσπιστία και λέει "πώς κι έτσι, νόμιζα ξέρεις γαλλικά..." Δεν ήθελα να κάνω σκηνή, φυσικά, μα όταν μείναμε μόνες τη ρώτησα γιατί είπε ότι δεν μιλώ γαλλικά ενώ ξέρει ότι τα γνωρίζω. Και μου λέει "έλα, σιγά, τα γαλλικά τα γνωρίζω εγώ πολύ καλά, πέρασα και ένα χρόνο στη Γαλλία, οπότε ήξερα ότι θα βοηθήσω καλύτερα..."Πρόσφατα επίσης έρχομαι και βρίσκω μια παρέα συμφοιτητών όσο εκείνη καθόταν μαζί τους και συζητούσαν όλοι μαζί κάτι σχετικά με το θέμα ενός μαθήματος. Εγώ ήμουν λίγο χαμένη εκείνη την ώρα και σκεφτόμουν τα δικά μου, οπότε δεν προσανατολίστηκα αμέσως στη μέση της συζήτησής τους. Γυρνά ένας από αυτούς και με ρωτά για το θέμα. Εγώ είμαι λίγο χαμένη και πριν προλάβω να διευκρινίσω τι ακριβώς ρωτά, πετάγεται ξανά εκείνη και λέει "δεν ξέρει τίποτα αυτή." Στην πορεία της κουβέντας φάνηκε ότι ξέρω τελικά, αν και δεν ήταν ο σκοπός μου ν' αποδείξω τίποτα... Παρά μόνο ότι άρχισα να παρατηρώ πόσο πραγματικά με πειράζει η συμπεριφορά της. Νιώθω κιόλας σα να εκτίθεμαι στους άλλους γιατί από τη μια δεν θέλω ν' αντιδράσω παράλογα κιόλας (δεν με προσέβαλε ευθέως κιόλας) κι από την άλλη δείχνω λίγο χάπατο με το να το αφήνω να περάσει έτσι. Στην τελική, με πειράζει κάπου.Είμαι σίγουρη ότι δεν το κάνει από κακία ή κόμπλεξ, επειδή μου κάνει κοπλιμέντα και μου λέει ότι με θεωρεί από τις εξυπνότερες και ομορφότερες φοιτήτριες (υπερεκτίμηση κατά τη γνώμη μου αλλά την ευχαριστώ πολύ). Δεν τσιγκουνεύεται τα καλά λόγια και τις φιλοφρονήσεις σε αντίθεση με αυτό που φαντάζομαι ότι κάνουν οι κομπλεξικοί άνθρωποι. Να με ζηλεύει επίσης δεν παίζει, αυτό έλειπε. Μου φαίνεται ότι ή δεν σκέφτεται αυτά που λέει ή της λείπει η αναγνώριση για τα επιτεύγματά της. Μερικές φορές μου έλεγε ότι δεν ήταν εύκολο μεν, αλλά κατάφερε και το παιδί να μεγαλώσει και το γάμο της να κρατήσει και σπίτι ν' αγοράσει και τις σπουδές της να τις κάνει... Της έχω πει, φυσικά, πολλά μπράβο, ειλικρινά θαυμάζω που έχτισε τη ζωή της και δεν επαναπαύεται και ότι δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς είναι. Αλλά από εκεί κι έπειτα δεν μπορώ να την έχω μονίμως στα κοπλιμέντα και στους θαυμασμούς, γιατί φοβάμαι ότι θα φαίνεται πολύ ψεύτικο. (Προτιμώ να βλέπω περισσότερα καλά από όσα εκφράζω ρητά.) Ίσως κατά βάθος πάντα θα υποτιμάει όσες δεν έχουν παιδιά από τα 20 τους, θεωρώντας ότι "τα βρήκαμε εύκολα" και μπορεί ασυνείδητα να της βγαίνει σε τέτοια άκακα αλλά αιχμηρά σχόλια εδώ κι εκεί, ποιος ξέρει...Πώς να το διαχειριστώ τώρα, έτσι ώστε να μη με φέρνει σε δύσκολη θέση μπροστά σε τρίτους? Είναι άκακη μεν, κι από την άλλη δυσκολεύομαι λίγο να πιστέψω ότι μια γυναίκα στα 43 της λέει ή κάνει πράγματα από απλή αφέλεια (ειδικά με τέτοια εμπειρία στη ζωή). Σκέφτομαι να της μιλήσω τετ-α-τετ και να της πω ήρεμα και ειλικρινά τι με πειράζει. Δεν με νοιάζει ο λόγος και το κίνητρο, αρκεί απλώς να σταματήσει τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αν το ξανακάνει, σημαίνει ότι είναι εσκεμμένη η συμπεριφορά της, και τότε θα ξέκοβα.