ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο καιρό ο κόσμος μου διλύθηκε.Η μαμά μου διαγνώσθηκε με καρκίνο σε διάφορα σημεία του σώματος της.Όλα ξεθώριασαν.Όλα έχασαν το νόημά τους. Τα χρώματα για μένα έγιναν γκρι.Τίποτα δεν με άγγιζε πια. Μόνο ο πόνος. Μόνo το χλωμό της πρόσωπο, το αδύναμό της σώμα και το σβησμένο της χαμόγελο. Αυτά που με τσάκιζαν ήταν τα θαμπά της μάτια. Πάντα έλαμπαν.Έκλαψα.Κλείστηκα.Δεν θέλησα κανείς να δει μέσα στην ψυχή μου.Γιατί θα έβλεπε μόνο μαυρίλα.Υποκρίθηκα.Ότι το παλεύω.Ότι είμαι δυνατή.Ότι ελπίζω.Θρήνησα.Για όσα δεν θα προλάβαινα να ζήσω μαζί της.Για όλες τις στιγμές που θα έλειπε.Ξαναέκλαψα.Και ξαναθρήνησα.Και κάπου εκεί ανάμεσα ξαναείδα τα μάτια της..και συνειδητοποίησα!Ότι εκείνη δεν το έβαλε κάτω..ότι εκείνη πάλευε με όλη της την ψυχή..Κατάλαβα ότι δεν έχω επιλογή παρά να είμαι όλα όσα εκείνη μου έμαθε να είμαι..δυνατή και αισιόδοξη!Και άρχισα να ζω μάζι της με περηφάνεια,με δύναμη και ελπίδα..Γιατί αυτό αξίζει η όμορφη ψυχή της!!