ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί, τελικά, ποιος είναι πιο κοινωνικός; Αυτός που πίνει μόνος του καφέ στην καφετέρια, η αυτός που μιζεριάζει μόνος του μέσα στο σπίτι;Γουστάρω την κοινωνικότητα. Ο ωραίος τύπος, όπως τον έχω στον μυαλό μου, είναι κάτι παραπάνω από άνετος με τον κόσμο. Μάλιστα, είναι τόσο πολύ το στοιχείο του που έχει ένα πάρε-δώσε κουβέντας σχεδόν με τον καθένα που συναναστρέφεται μέσα στη μέρα του.Δεν είναι ο κομπλεξικός, φοβισμένος τύπος που κοιτάει τα πλακάκια όταν περπατάει στον δρόμο.Δεν είναι ο παράξενος τύπος που κάθεται μόνος σε ένα καφέ, μαζεμένος, σκοτεινός και τρομάζει την παρθένες παιδούλες.Δεν είναι ο αποτυχημένος, ανίκανος, σπυριάρης που δεν τον κάνει κανείς παρέα επειδή θα ντρεπόντουσαν να κυκλοφορήσουν μαζί του.Αντιθέτως: Είναι ένας άξιος τύπος που γνωρίζει πολύ καλά το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται. Είναι ο ωραίος τύπος που οι υπόλοιποι θα ήθελαν να τους έκανε παρέα. Είναι ένας χαλαρός, χαρούμενος άνθρωπος που βάζει ψηλά στάνταρ και κάνει ο ίδιος τις επιλογές του, που διαλέγει ο ίδιος τις παρέες του.Είναι ο τύπος που προτιμάει να βγει μόνος του, παρά με ανθρώπους που δεν βρίσκει αρκετά ενδιαφέροντες.Ακούγεται “ρατσιστικό”; Θυμηθείτε την τελευταία φορά που “φυλακιστήκατε” σε ένα καφέ με τον πιο κουραστικό, νευρόσπαστο τύπο που ξέρετε.Όχι, sorry, ας το δούμε πιο χαλαρά: Σκεφτείτε εκείνον τον (πιθανότατα υπαρκτό) τύπο που κάνετε παρέα από ανάγκη, που ενώ δεν σας γεμίζει ιδιαίτερα το μάτι και ούτε σας προσφέρει υπέροχες στιγμές παρέας, τον “ανέχεστε” σε εβδομαδιαία βάση για να έχετε κάποιον «για να βγείτε για έναν καφέ».Αυτό λέγεται συμβιβασμός – που εννοιολογικά σημαίνει «αμοιβαία παραίτηση». Ακούγεται ωραίο;