ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στις σχέσεις μου είμαι καλοβολη, σε σημείο που γίνομαι υπερβολικά ανεκτικη. Ένα χρόνο σχέση με έναν άνθρωπο αρκετά δύσκολο και νευρικό.Είμαι μακριά από τον τόπο μου και σιναμα από τους δικούς μου ανθρώπους. Εδώ Αθήνα είμαι σχετικά μόνη. Παλεύω 1 χρόνο με δουλειές σε τηλεφωνικά και κατάφερα ως τώρα πότε να μην ξεμεινουμε από χρήματα. Δεν έχω μαζέψει όμως στην άκρη. Λέω ξεμεινουμε γιατί το αγόρι μου δεν δουλεύει και αυτό που με τρομάζει είναι ότι ξέρει πως χρειάζομαι βοήθεια και δεν πάει σε δουλειές ή τις παρατάει στην βδομάδα γιατί κάτι του τσιναει. Δεν λέω να κάτσει αιώνια αλλά για αρχή πρέπει κάπως να βολευτεί έστω και με τα 500 ευρώ μέχρι να βρει κάτι άλλο. Βαρέθηκα να γυρνάω σπίτι και απ τη μία να παραπονιέται ότι δεν έχει δουλειά απ την άλλη όταν βρεθεί να λέει εγώ δεν πάω σ αυτούς. Επίσης νοιώθω μόνη. Έχει κλειστεί στον εαυτό του και στα δικά του. Ώρες ώρες δεν υπάρχω. Ασχολείται συνέχεια με τα δικά του και τα δικά μου είναι προφανώς ασήμαντα γιατί όπως λέει ήξερες απ την αρχή ότι είμαι έτσι αν δεν σ αρέσει φύγε. Ήξερα. Ήξερα ότι ήταν νευρικός λίγος αλλά όχι παρτακιας αυτό δεν μου το είπε και ούτε στην αρχή έδειχνε. Δεν λέω υπάρχουν στιγμές, αλλά στιγμές, που εκφράζει τι νοιώθει. Αλλά εγώ χρειάζομαι να με κάνει να αισθάνομαι όμορφη. Ναι φίλοι άγνωστοι. Έφτασα σε σημείο να μην νοιώθω ωραία. Γιατί σεν μ ακουμπάει δεν έχει πάθος. Ακόμα και στο σεξ.. Μια στάση ανά 4 μήνες και προκαταρτικα μόνο από μένα. Και αν του πω και κάτι λέει αυτό μου βγαίνει. Πλήρης παρτακισμος. Γιατί κάθομαι; γιατί ακόμα και μετά απ όλα αυτά τον αγαπάω τόσο πολύ και ας ξέρω πως δεν είμαι ευτυχισμένη. Νομίζω ότι έχω πάθει ένα είδος εξάρτησης. Ναι μάλλον δεν αγαπάω τον εαυτό μου τόσο. Και δεν ξέρω πως να το αλλάξω. Επίσης δεν έχω που να πάω. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στη πόλη μου δεν έχει δουλειά. Δεν μπορώ να φύγω απ το σπίτι δεν έχω που να μείνω και με 100 ευρώ στη τράπεζα δεν έχω και πολλές επιλογές.. Αυτά...