ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηρθαμε αντιμετωποι με τη ζωη και τα ορια της στο χωρο και στο χρονο μας εδειξαν τον τροπο να τη ζησουμε με νοημα... τα ιδια ορια που μας βγαζουνε εξω απο το κυκλο της.. δεν υπαρχω αν δεν υπαρχεις... με χαρα αγκαλιαζω το θανατο στο τελος γιατι εκει μονο μπορουμε να ειμαστε μαζι... θα πεθανω μολις χαθει και η τελευταια αναπνοη σου... δεν εχω δυναμη να ζησω και για τους δυο αν εσυ δεν μπορεις να ζησεις για ενας... τικ, τοκ, σταματουν οι δεικτες στην αγκαλια που παρηγορει ματαια ο ενας τον αλλο... ας ειναι... θα σε ακολουθησω σε καθε σου βημα, εισαι μαζι μου σε καθε μου σκεψη... ειμαστε ενα, και τωρα ξερω τι παει να πει πεθαινω για σενα... ηδη εχω χαθει... τωρα ξερεις κι εσυ τι ειναι να μην εισαι υπο το τρομο της σκιας, γιατι μαζι αντικρισαμε το φως... και δεν υπαρχει αλλος δρομος... μαζι... μπροστα στο μεγαλο, αλογο τιποτα αντιτασουμε το απεραντο, ασυληπτο παντα... μαζι... ποιος μπορει να πει με βεβαιοτητα οτι εζησε αν δεν ειδε στα ματια του αλλου τον εαυτο του.. απο τον ιδιο βραχο σμιλευμενοι, οταν θρηματιζεται ο ενας, ο αλλος πως μπορει να μην καταρευσει.. γελαω στο προσωπο εκεινης της μικρης αγγλιδας που καποτε ονειρευτηκε εναν ερωτα στα βαλτοτοπια του Γιορκσαιρ... πως να φανταζοταν ακομη κ εκεινη οτι ουτε σε 6 αιωνες σε μυριαδες ανθρωπινες υπαρξεις, εκεινος ο χαμος, εκεινο το τελος, θα αφορουσε τοσο απολυτα δυο ζωντανους νεκρους του ερωτα αυτου... καημενοι θνητοι, αυτο και τιποτα αλλο..