ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι σκληρό για μένα να βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου από το εξωτερικό αγαπάνε τη χώρα τους και την έχουν σε μεγάλη υπόληψη. Είναι σκληρό για μένα να βλέπω ότι ο κόσμος χαίρεται που έχει λεφτά, που μπορούν οι γονείς του να έρθουν να τον επισκευτούν και που νιώθουν ότι η χώρα τους τούς δέχεται. Μεγάλωσα σε μία χώρα που νιώθω ότι ο κόσμος δε με αγαπάει γι αυτό που είμαι, αλλά με αγαπάει μόνο όταν είμαι αυτό που θέλει να είμαι. Ένας μικροαστός, που δεν αμφισβητεί και δεν κρίνει το τι γίνεται γύρω του· ένας μικροαστός που τον ενδιαφέρει μόνο το πότε θα πάει για καφέ, πότε θα γκομενίσει και πότε θα «κάψει» κανένα μάθημα στην εξεταστική, μέχρι να πάρει πτυχίο.Μου είναι δύσκολο να φαντάζομαι τη χώρα μου, την πατρίδα μου, την Ελλάδα μου, ως μία χώρα που θα μπορούσα να γυρίσω. Μου είναι αφάνταστα δύσκολο το να σκέφτομαι και μόνο ότι μπορεί να γύριζα έστω για λίγο και να περιπλανιόμουν χαμένος στα πανέμορφα στενάκια της Αθήνας, ψάχνοντας τον πραγματικό έρωτα, μια δουλειά και λίγους φίλους για να με κάνουν να νιώσω πως θα έχει νόημα η επιστροφή μου. Ως πότε θα με κυνηγάει αυτό το φάντασμα της φτωχής Ελλάδας, της άτιμης Ελλάδας, της Ελλάδας που διώχνει τα παιδιά της, της Ελλάδας που χρωστάει και της Μιχαλούς, της Ελλάδας του «Oh I went to Greece this summer and it was a lovely country» και από μέσα μου να σκέφτομαι κακόμοιρε τουρίστα πού να στεκόσουν 4 ώρες στην εφορία να τους εξηγείς ότι σε γράψανε σε λάθος Δ.Ο.Υ. και πως αν έχεις διαφορετικό χρώμα δέρματος κινδυνεύεις να φας ξύλο από φασίστες; Ως πότε θα κουβαλάω αυτή την κατάρα; Κι αν όλα είναι ένα όνειρο; O.I.O