ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρεις κάτι; Κουράστηκα. Ναι, καλά το άκουσες. Κουράστηκα. Κι είν’ αυτή η κούραση άθροισμα χρόνων πολλών. Κουράστηκα: Να με βάζουν σε βάθρο και να με θαυμάζουν. Να με βάζουν στη βιτρίνα και να με περιεργάζονται από μακριά, σαν κάτι μονάκριβο που, αν τ’ αγγίξεις, θα ραγίσει. Ναι, είμαι μια κούκλα. Αλλά με σάρκα και οστά. Που θέλει να την αγγίζουν, να τη νοιώθουν, να την αγαπούν και να της εκφράζουν την αγάπη τους. Κι όταν μιλώ για έκφραση αγάπης, δεν εννοώ τα δώρα τ’ ακριβά. Δε λέω, ευπρόσδεκτα κι αυτά. Αλλά δε σου τα ζήτησα ποτέ. Αυτό που ήθελα ήταν να μ’ αγγίξεις, να πάψεις να με παρατηρείς και να μ’ αγγίξεις. Και να δεχτείς όλη την αγάπη που έχω να σου δώσω. Σ’ αυτό με έχουν (καλο)μάθει. Τόση αγάπη μου ’χουν δώσει και μου δίνουν ακόμα η οικογένεια κι οι άνθρωποι που ’χω διαλέξει να ’χω δίπλα μου. Τόση πολλή κι ούτε σταγόνα λιγότερη. Τόση πολλή-όσο μια σοκολάτα. Λίγη, θα πεις…Κι όμως, πολλή, με τόση γλύκα….που βρίσκεται στη χημεία της. Γιατί και τη χημεία έτσι την αντιλαμβάνομαι: ως ύλη. Ύλη ανθρώπινη, που δε γίνεται να την αγγίξεις με το πνεύμα. Αλλά με το σώμα. Με άγγιγμα. Αν εσύ μου αρνείσαι πεισματικά τη σοκολάτα, εγώ θα συνεχίσω να την τρώω, να παίρνω τη γλύκα της και να τη δίνω απλόχερα και σε μεγάλες δόσεις. Σε όποιον τη δεχτεί. Χωρίς να μου αποστρέφει τα χείλη, το σώμα και την αγκαλιά. Χωρίς να μου στερεί τις λέξεις και τη γλύκα.