2.2.2014 | 13:35
Η λυπημένη
"Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆςκάθισες πρὸς τὸ βράδυμὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδιδείχνοντας πὼς πονεῖς·κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμεισὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμηκαὶ δέουνται οἱ λυγμοί·κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυκι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρηγυρίζει στὸν καρπό·μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸςδὲ βόγκηξε κι ἐγίνητὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνειἔναστρος οὐρανός."Γιώργος Σεφέρης
