ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επιτέλουςέμπηξα το χαριστικό καρφίστο πάθος μου για σένατετέλεσται όλαστον μέσα και τον έξω μου σταυρόκι έτσι, δίχως θρήνουςαπαθής κατεβάζωτυλιγμένο μες στο λευκό σεντόνιτων μαλλιών μουτο άψυχο διωγμένο φίλημά μουαπό τα απαρνητικά σου πόδιατα όξινά σου χείλημόνη μου το σηκώνωδεν έχει καντο ιδεολόγο εκείνο βάρος πουαποκτά μια στέρηση όταντην κληρονομεί η ιστορίααχ, πανάλαφρος απέμεινεο θάνατος του πόθου μου για σέναφυσικόέχει κλαπεί από μέσα του το σώμαμέτρα πόσους αιώνες ήκμασε φρενήρεςσφαδάζοντας επάνωστην παγερή απάρνησή σου γατζωμένοκαι τώρα που αποχωρούναι μοιροφόροι μοίραι μία μίακι έμεινα μόνη μες στο άδειο γεγονόςανασηκώνω το καπάκι που σκεπάζειαυτά εδώ τα πτώματα που γράφωκαι θλιμμένη γελώ παρατηρώνταςπώς ζάρωσε τί γερόντιο έθιμο απέμεινεο έρως μου για σένααλλά και τί γραϊδιο κωμικό τί μάταιοη μη ανταπόκρισή σουτετέλεσται όλα Χριστέ μου.Τήρησα ωστόσο ευλαβώςτο έθιμο της οδύνης και φέτος.