ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπει η μαμά μου. Πολύ. Έχει περάσει 1.5 χρόνος από τότε που πέθανε και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω οτι έγινε στα αλήθεια. Ξέρω πως έχει πεθάνει, αλλά κάποια μέρη στο κεφάλι μου κολλάνε και με κάνουν να νίωθω πως είναι πίσω στο σπίτι και παίζει στο tablet της, ή κάνει το οτιδήποτε. Απλά οτι υπάρχει κάπου και μπορώ να της μιλήσω και να την δω όποια στιγμή θέλω. Οτι υπάρχει στην ζωή μου και είναι κόντα.Και μετά ξυπνάω από το υπέροχο όνειρο μου. Και θυμάμαι πως πλέον έχει πεθάνει και είμαι μόνη μου. Χωρίς εκείνη. Μου λείπουν τα πάντα. Μου λείπει να την προσέχω, να είμαι σπίτι και να είμαστε μαζί. Σκέφτομαι τις μέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο και πως την έβλεπα στο κρεβάτι. Το πως έχανε σιγά σιγά τις δυνάμεις της. Δεν περίμενα πως θα μου έλειπε τόσο τότε. Δεν ξέρω πως το είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν νόμιζα πως μπορούσα να καταλάβω πως θα είναι το να είμαι χωρίς εκείνη. Είμαι 27, δεν είμαι μωρό, αλλά δεν θέλω να είμαι χωρίς την μαμά μου.