ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 χρονών, μου μένουν 3 μαθήματα για πτυχίο σε μια σχολή πενταετούς φοίτησης και κοντεύω να τρελαθώ. Θα μπορούσα να τελειώσω τον Σεπτέμβρη αλλά έμπλεξα με μια δουλειά και δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με την σχολή με αποτέλεσμα να μου μείνουν αυτά τα μαθήματα. Συζήτησα με τους γονείς μου αν θα μπορούσα να κάτσω λίγο χωρίς να δουλέψω για να επικεντρωθώ στο να πάρω πτυχίο.. Και ενώ συμφώνησαν, έχω επιστρέψει στο πατρικό μου, δεν χαλάω τίποτα(ούτε για έναν καφέ), κάθομαι και διαβάζω συνέχεια η μάνα μου μου δημιουργεί συνέχεια θέμα. Με βρίζει με κάθε ευκαιρία για το πόσο άχρηστη είμαι, πόσο τεμπέλα, ότι εξαιτίας μου ντρέπεται να κυκλοφορήσει, ότι βαρέθηκε να δουλεύει και να της τα τρώω. Με κάνει συνέχεια σκουπίδι. Τις προάλλες πήρε τηλέφωνο ο αδερφός μου ό,τι κόπηκε σε ένα μάθημα, από το θυμό της μου είπε να σκάσω και έλεγε ότι τα παιδιά της είναι μια απογοήτευση. Νιώθω χάλια. Εδώ η πόλη μας είναι επαρχιακή, βγαίνω έξω και έρχονται κάτι κυράτσες που δεν μιλούσαμε καν να με ρωτήσουν αν πήρα πτυχίο. Νιώθω διαρκώς αποτυχημένη. Οι φίλοι μου ξενοίκιασαν, ερωτική διάθεση υπό του μηδενός, με έπιασε απο το άγχος και την στενοχώρια πάλι το στομάχι μου... Καταλαβαίνω τα αποδοκιμαστικά βλέμματα σαν να μην έχω αξία χωρίς το πτυχίο ..