Ο εξομολόγουμενος/μενη εκφράζει το φόβο της απώλειας των γονιών του που το βλέπω πλήρες φυσιολογικό συναίσθημα. Το ίδιο αισθάνομαι και γω. Τι σημαίνει; Πρέπει να πάμε όλοι μαζί στο ψυχολόγο; Όλοι μας έχουμε το φόβο του θανάτου. Η μαμά μου έχασε το μπαμπά της 40 ετών ενώ είχε κάνει οικογένεια και είχε κλειστεί στον εαυτό της για χρόνια. Απλά αγαπητέ/αγαπητή η υπερβολή που διακρίνω είναι ότι σου έχει γίνει εμμονή αυτή η σκέψη και σε φθείρει γενικώς. Δυστυχώς είναι κάτι αναπόφευκτο να συμβεί αλλά με προβληματίζει που εύχεσαι να φύγεις πρώτος/πρώτη από αυτούς για να μη βιώσεις το δικό τους θάνατο. Η δική σου άρνηση για ζωή οδεύει ή είναι πλέον η κατάθλιψη. Προσπάθησε να αποβάλλεις αυτές τις σκέψεις και να απασχολείς το μυαλό σου με πράματα που σε ευχαριστούν. Αν αυτό το συναίσθημα γιγαντώνεται τότε να πάρεις τη γνώμη ενός ειδικού που πάνω κάτω τα ίδια θα σου πει.
1.11.2016 | 01:00
Η μεγαλύτερη αγάπη
Έχω περάσει τα 30, οι γονείς μου είναι ήδη μεγάλοι σε ηλικία.Τρέμω στην ιδέα ότι θα τους χάσω, υπάρχουν βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ έχοντας αυτόν το φόβο.Φοβάμαι που πέρασαν τα χρόνια και δεν ξόδεψα όσο χρόνο θα έπρεπε και ήθελα μαζί τους επειδή κοιτούσα τα δικά μου ηλίθια "προβλήματα" όπως όλα τα παιδιά στα 20-25.Ίσως να μην είναι ευχαριστημένοι από εμένα όσων αφορά κάποιες πτυχές της ζωής μου όμως μακάρι να ήξεραν πόσο τους αγαπώ.Πολλές φορές εύχομαι να φύγω εγώ πριν από αυτούς. Δεν ξέρω πως θα το αντέξω αν πάθουν κάτι.
5
