24.4.2015 | 17:16
Η μικρή εξομολόγηση μου
Τις χαρές μου τις περνάω είτε με λίγα άτομα είτε μόνος μου.Τις λύπες μου τις περνάω πάντα μόνος.Από μικρός ένιωθα ότι κάτι μέσα μου λιώνει. Δεν ξέρω γιατί.Μέχρι το λύκειο ένιωθα μια μοναξιά. Ένα πάρτυ να γίνεται κάπου αλλά εγώ πάντα να είμαι μακριά.Στο πανεπιστήμιο άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτή η μοναξιά δεν μου δίνει πάντα λύπη. Με τον καιρό άρχισα να επιζητώ την μοναξιά και πλέον τις περισσότερες φορές με ευχαριστεί.Κάποιες φορές νομίζω ότι έχω απανθρωπιστεί. Τις περισσότερες ώρες με ευχαριστεί να περνάω μόνος μου τον χρόνο μου και κάποιες λίγες ώρες μου αρέσει να είμαι ανάμεσα σε άτομα αγαπητά που όντως με ευχαριστεί ο χρόνος που περνάω μαζί τους.Κάποιες φορές αναρωτιόμουν αν έχω κατάθλιψη. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απλά είμαι μοναχικός τύπος.Μου αρέσει το έξυπνο χιούμορ, οι σκέψεις σε εμβάθυνση και οι απόψεις με πολλαπλές οπτικές. Δεν μπορώ την επιφάνεια και τους ματαιόδοξους.Βαριέμαι τους ανθρώπους που λένε πολλά αλλά εννοούν τόσα φθηνά και λίγα. Αγαπώ τους ανθρώπους που εκτιμάν την σιωπή και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα.Μου αρέσει το σεξ και όλες τις ώρες το σκέφτομαι. Αλλά σε όσες ευκαιρίες μου παρουσιάστηκαν δεν μπόρεσα να προχωρήσω επειδή δεν μου δημιούργησε συναίσθημα.Μέχρι στιγμής στα 28 μου είχα μια σχέση μόνο που ήταν γεμάτη αγνά συναισθήματα. Έφτασε όμως και αυτή στο τέλος.Δεν φοβάμαι ότι θα μείνω μόνος στη ζωή μου. Νιώθω ότι θα βρω αυτήν που θα με γεμίζει τόσο ώστε να την προτιμήσω από την μοναξιά.Θα μου πάρει λίγο χρόνο αλλά το ξέρω ότι βρίσκεσαι εκεί έξω.Όταν σε βρω, τότε θα περνάω τις χαρές και τις λύπες πάντα μαζί σου.