ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα μου, μεγαλωμένη σε πόλη, ζει πολλά χρόνια (όσα χρόνια δηλαδή γνωρίζει τον πατέρα μου) σε ένα χωριό σχετικά απομονωμένο. Εγώ και ο αδερφός μου έχουμε φύγει από το σπίτι, εγώ στην πρωτεύουσα εδώ και 5 χρόνια ενώ ο αδερφός μου στην ευρύτερη περιοχή της επαρχίας. Με τον πατέρα μου έχουν αποξενωθεί πολύ, δεν κοιμούνται καν στο ίδιο κρεβάτι συνεχώς μαλώνουν και αναγκάζονται να επικοινωνούν λόγω της δουλειάς τους καθώς πρέπει να συνεργάζονται. Κάθε φορά που τους επισκέπτομαι έρχομαι αντιμέτωπη με απίστευτη γκρίνια, σχεδόν ποτέ δεν ακούω κάτι θετικό και μονίμως ψάχνει αφορμές να έρθει στην Αθήνα για να ξεφύγει. Προσπαθώ όσο γίνεται να περνάω χρόνο μαζί της και να συζητάμε αλλά έχει ξεκινήσει να με φθείρει. Έχω και εγώ κοινωνική ζωή και θέλω να περάσω χρόνο και να ταξιδέψω με την σχέση μου και τις παρέες μου. Οπότε της το λέω ακούω συνέχεια "τυχερούλα" και "αχ εγώ πουθενά δεν πηγαίνω". Νιώθω απίστευτες τύψεις κάθε φορά..