ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 2 χρόνια κάνω παρέα με μια κοπέλα που γνώριζα απ' το σχολείο. Αρχίσαμε να κάνουμε παρέα μόλις αποφοιτήσαμε, ενώ στο σχολείο λέγαμε ένα απλό γεια, άντε και 2 κουβέντες παραπάνω. Πάντα τη θυμόμουν να αλλάζει συχνά παρέες και να μένει κατά διαστήματα και μόνη της. Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, τα πηγαίναμε ανέλπιστα καλά. Γίναμε φίλες. Την έβαλα μες τη παρέα μου. Ήταν κάτι καινούριο, έφερνε ένα νέο αέρα που μου άρεσε, ήταν πιο "πεταχτούλα" με τη καλή την έννοια, απ' τις 2 άλλες φίλες μου που ήταν ιδιαίτερα ήσυχες. Μαζί της έκανα περισσότερα πράγματα, που δεν έκανα με τις άλλες, κοινωνικοποιήθηκα γνώρισα κόσμο, πέρασα φανταστικά. Στη πορεία ανακάλυψα ότι ήταν τέρμα "η πάρτη της". Ήθελε να κάνουμε ό,τι της άρεσε εκείνης, και αν κανονίζαμε κάτι που δεν ήταν του γούστου της, ή έβρισκε πραγματικά ηλίθιες δικαιολογίες ή απλά μας έλεγε ότι δε της αρέσει ή βαριέται. Αν δε τη βόλευε κάτι, δε έβαζε ποτέ νερό στο κρασί της, σε αντίθεση με μένα που προσπαθούσα να τα φέρω βόλτα για να βρισκόμαστε. Οι 2 άλλες φίλες μου ποτέ δε τη συμπάθησαν στην ουσία για αυτό το λόγο. Εγώ κάνοντας παρέα μαζί της τη δικαιολογούσα ως ένα σημείο. Προσπαθούσα να τη δεχτώ όπως είναι. Φέτος έχει περάσει σε μια σχολή σε άλλη πόλη κοντά σ' αυτή που μένουμε και έχει γνωρίσει μια παρέα με την οποία ξεσαλώνει, κάνει μια αχαλίνωτη ζωή. Εμένα με θυμάται με κανα τηλέφωνο, ενώ επιστρέφει τα σαββατοκύριακα σε εμάς, και αν δε βαριέται βλεπόμαστε. Ήξερα απ' την αρχή πως έτσι θα κατέληγε απ' τη στιγμή που ο χαρακτήρας της είναι τέτοιος, αλλά πίστεψα ότι χτίσαμε μια καλή φιλία γιατί είχαμε δεθεί. Τελικά όπως φάνηκε, οι αυταπάτες μου παραμερίστηκαν και καταλαβα πως με χρησιμοποιούσε και με χρησιμοποιεί. Είμαι άνθρωπος που δένομαι και ομολογώ πως με έχει στενοχωρήσει πολύ η όλη κατάσταση. Ξέρω ότι δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά αλλά δε μπορώ να ξεγράψω και γι' αυτό έχω απελπιστεί. 'Η θα πρέπει να κόψω εντελώς που δεν έχω τα κότσια, ή να συνεχίσω να κάνω το μαλάκα και να τα ανέχομαι. Δε θέλω να τη χάσω εντελώς, γιατί καλύπτει ένα κομμάτι που οι άλλες μου οι φίλες δε μπορούν. Ορίστε, και εγώ απ' τη μια το βλέπω εγωιστικά, αλλα εγώ ΔΕΝΟΜΑΙ. Και δε μπορώ να ανεχτώ τα πάντα. Τις προάλλες με πήρε τη νύχτα μεθυσμένη. Δε μαζεύεται με τίποτα και δεν υπολογίζει τίποτα. Τι να κάνω;