ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζουμε στην εποχή της ανεργίας όπου ο καθένας παρακαλει για μια θέση εργασίας. Κι όμως θέλω να χτυπησω την πόρτα του εργοδότη μου και να σημανω την ληξη της συνεργασίας μας. Ο λόγος δεν ειναι η τυπικότητα στις συναλλαγές ή στις αργίες. Είναι καθαρά ανθρωπιστικός. Συμβαινουν πράγματα καθημερινά που αρχικά θεωρούσα συμπτώσεις (αφορούσαν την σωματική μου ακεραιότητα) αλλα στην πορεία φανερώθηκε το αντιθετο. Κάποιοι δεν θέλουν να βρισκόμαστε στον ίδιο εργασιακο χώρο και πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο. Όπως και να εχει νομίζω οτι πλέον φοβάμαι και αρχιζω να χάνω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να πιστέψω οτι ο κόσμος ειναι τόσο κακός! Χρειάζομαι πολύ την δουλεια αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να βρισκομαι σε ενα αφιλόξενο περιβάλλον. Τι να κάνω;