ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες πήγα σε μία συνέντευξη για δουλειά. Εξωτερική συνεργασία, συγκεκριμένα. Πήγα στο γραφείο από τις 10.30 και με κράτησε μέχρι τη 12.45 περίπου. Δύο ώρες. Μου προσφέρει νερό, ήπια μιση γουλίτσα (βλ. η παράνοια που γράφω στον τίτλο). Κάποια στιγμή, συνειδητοποιώ ότι έχει περάσει πολύ ώρα από την ώρα που πήγα και ξεκίνησα να έχω άγχος και αισθανόμουνα πάρα πολύ άβολα. Στην καρέκλα δεν καθόμουν καθόλου άνετα ενώ φαινόμουν πως ήμουν έτοιμη να σηκωθώ. Πράγματι ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω. Δεν άντεχα άλλο. Αλλά έκανα υπομονή. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης, καποιες φορές ο εργοδότης χαμογελούσε κάπως ειρωνικά ή κορροιδευτικά. Δεν το έκανε μία φορά αλλά 4 με 5 φορές. Δεν ξέρω για ποιο λόγο γελούσε ούτε και τον ρώτησα. Ίσως να αντιλήφθηκε το άγχος μου ή τον φόβο μου, δεν ξέρω. Πραγματικά με είχε κουράσει πάρα πολύ. Εκτός από αυτό, ήμασταν εντελώς μόνοι μας και ο τύπος δεν μου "γεμιζε" και πολύ το μάτι. Το γράφειο ήταν σε ένα ισόγειο μιας πολυκατοικίας αλλά πολύ κλειστό. Άνετα δηλαδή θα μπορούσε να κάνει κάτι ( δεύτερη παράνοια) χωρίς να αντιληφθεί κανείς τίποτα. Μιλούσε πάρα πολύ, έκανε πάρα πολλές ερωτήσεις. Βέβαια αυτό ίσως να είχε να κάνει με την φύση της δουλειάς μίας και το επάγγελμα είναι αρκετά περίπλοκο (ασφάλεια πληροφοριακών συστημάτων) αλλά και πάλι, ήταν υπερβολικό. Μου έδωσε επίσης να συμπληρώσω και ένα ερωτηματολόγιο. Επιπλέον θεωρώ ότι έλεγε ψέμματα για το βιογραφικό μου, ότι και καλά έχω γνώσεις κτλ ενώ στην πραγματικότητα έχω πάρα πολλές ελλείψεις. Στο τέλος της συνέντευξης, κάτι μου είπε, δεν καταλαβα γιατί είχα αλλού το μυαλό μου (καταλαβαίνετε) ότι να με πάει ο ίδιος στο σπίτι μου; να πάω ήρεμα; κάτι τέτοιο. Του λέω, "ε; τι; ναι..." και άνοιξα την πόρτα να φύγω. Αφού βγήκα, η εξωτερική πόρτα ήταν κλειδωμένη και βγηκε ο ίδιος να την ξεκλειδώσει. Παρατήρησα ότι έλειπε το χερούλι ενώ κανονικά υπήρχε. Οπότε και να ήθελα να ξέφυγω δεν θα μπορούσα, δεν υπήρχε κάπου αλλου ανοιχτός χώρος (άλλη πάρανοια). Η εξωτερική πόρτα για το γραφείο είναι στην πίσω πλευρά της πολυκατοικίας, οπότε κανείς δεν περνούσε από εκεί. Από την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο κατάλαβα ότι κάτι δεν μου αρέσει σε αυτόν. Σκεφτόμουν ακόμη να μην πάω στην συνέντευξη. Στο τηλέφωνο μιλούσε επίσης πολύ και προσπαθούσε και καλά να με κατατοπίσει πως να πάω στο γραφείο του, ποια λεωφορεία να πάρω σε ποιες στάσεις να κατέβω, ενώ δεν μου είχε δώσει την διεύθυνση και τότε τη ζητάω και του λέω ότι δεν υπάρχει θέμα θα την βρω άνετα, ενώ εκείνος συνέχιζε να μου λέει, και επίσης να τον πάρω τηλέφωνο σε περίπτωση που καθυστερήσω μην γίνει κάποιο μπέρδεμα. Προσπαθεί να φανεί ευγενικός αλλά όλο αυτό μου έβγαλε κάτι αρνητικό από τον χαρακτήρα του, δεν ξέρω γιατί. Θα τον προτιμούσα τυπικό, συντομο και επαγγελματία. Στο προφίλ του στο Linkedin γράφει ότι του αρέσουν τα παιδιά, δεν ξέρω τι εννοεί (άλλη παράνοια :P). Στην ιστοσελίδα του, είδα κάποιους συνεργάτες του και με το που τους βλεπω... ειδικά τον έναν, μου έκανε για δολοφόνος (κι άλλη παράνοια). Όλοι τους είχαν περίεργες φάτσες. Τέλος πάντων, η δουλειά έχει πολύ ενδιαφέρον και θα μου άρεσε να ασχοληθώ αλλά δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα να συνεργαστώ μαζί του, μιας και από ότι μου είπε, θα πηγαίνουμε μαζί στους πελάτες (λογικό) και θα έρχεται να με παιρνει με το αμάξι του, ωστόσο η δουλειά θα γίνεται από το σπίτι.Το ξέρω ότι μερικές φορές μπορεί να γίνομαι λιγάκι παρανοϊκή αλλά ποια είναι η άποψη σας για τον εργοδότη;ΥΓ 1: Ειλικρινά έχω πάθει μεγάλη εξάρτηση με τον υπολογιστή. Αν δεν έχω πρόσβαση σε υπολογιστή ή και ιντερνετ, δεν μπορώ λειτουργήσω, κάτι με πιάνει. Μάλλον έχω "καεί", δεν εξηγήτε αλλιώς και η παράνοια μου. Άσε που έχουν ήδη ξεκινήσει και τα πρόβληματα με τις αρθρώσεις μου και είμαι μόνο 28. Σοβαρά τώρα, χρειάζομαι απεξάρτηση. Τι μου προτείνετε;ΥΓ 2: Αύριο έχω άλλη συνέντευξη.Συγγνώμη για το μεγάλο psycho-κείμενο.