14.11.2012 | 00:57
Η πιο κοινή ιστορία
Σε γνώρισα και αμέσως -αμέσως όμως- μπούκαρες τόσο βαθιά που ήταν σαν να ήσουν εκεί χρόνια.(Λες να'ναι για αυτό που έχουμε την αίσθηση ότι κάποιον ήδη τον ξέραμε από πάντα όταν ερωτευόμαστε; Γιατί μπαίνει τόσο αβίαστα σε βάθη που πήρε άλλους χρόνια για να φτάσουν;)Τι να σου πω.Αλλά να'σαι εκεί ξαφνικά. Θυμάμαι και στεναχωριέμαι, θυμάμαι άλλα και γελάω,και άλλα ακόμη και νιώθω το δέρμα μου να θυμάται τόσο έντονα που ανάβει.Μου λείπεις, σε θέλω ακόμα.Μια χαρά που υπήρχε μόνο σε στιγμές και μια τρυφερότητα που σπάει κόκαλα. Αλλά θέλω την πραγματικότητα που δεν είναι. Εγώ και το 90% όσων γράφουν εδώ, κάπου να πουν πόσο θέλουνε αυτό που υπάρχει μόνο στην επιθυμία τους.
