ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους. Μπαίνοντας πλέον συνειδητά σπάνια στη σελίδα των εξομολογήσεων, διέλυσα μια ψευδαίσθηση που είχα. Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω από το Νοέμβριο του 2016 στη στήλη είναι για να κάνω φίλους. Όχι, δεν είμαι πέντε, ούτε δεκαπέντε χρονών, ούτε καν είκοσι πέντε για να έχω τέτοιες ψευδαισθήσεις. Είμαι τριάντα τριών χρονών και φυσικά βαθιά μέσα μου ποτέ δεν πίστεψα ότι αυτός είναι ο τρόπος να κάνω φίλους. Απλά έτρεφα την ψευδαίσθησή μου ως υποκατάστατο αν θέλετε της μοναξιάς μου, για να ξορκίσω λίγο το γεγονός ότι είμαι ολομόναχος εδώ και χρόνια. Μερικές φορές οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις μάς βοηθούν να νατιμετωπίσουμε την δύσκολη και άβολη πραγματικότητα. Αν και μέσα μου ξέρω πάντα την αλήθεια. Θα μου πείτε ''δηλαδή πίστευες ότι θα γράφεις στις εξομολογήσεις κι εμείς θα τρέξουμε να γίνουμε φίλοι σου;'' Σας ξαναλέω. Όχι, σε καμία περίπτωση. Εδώ είναι πανδύσκολο να κάνεις φίλους (ειδικά από μια ηλικία και μετά) στον έξω κόσμο, σιγά μη γίνονται φιλίες και μην ευδοκιμούν στο χώρο του διαδικτύου. Απλά ήθελα να τρέφω αυτή την ψευδαίσθησή μου. Αυτός είναι ο λόγος που όπως έχω ξαναπεί δεν έχω και κανένα social media, γιατί θεωρώ ανούσιο το να έχω χίλιους φίλους στο FACEBOOK, στο TWITTER και σε οποιοδήποτε άλλο μέσο ''κοινωνικής δικτύωσης'' επινοεί ο κάθε επιχειρηματίας καθημερινά ώστε να γεμίζουν οι συσκευές μας με applications και να αυταπατώμαστε ότι επειδή μας έκαναν like, εχουμε και φίλους. Φυσικά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, όποιος νομίζει ότι υπάρχει αληθινή φιλία και επικοινωνία μέσα από τα social media με γειά του με χαρά του, ας έχει όσους λογαριασμούς θέλει. Πιστεύω ότι εσείς που μπαίνετε στα διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας και στις εξομολογήσεις και σε διάφορες ιντερνετικές στήλες και λέτε τι ωραία που αισθάνεσθε που επικοινωνείτε μέσα από αυτά δεν είστε ολομόναχοι στη ζωή όπως εγώ. Μπαίνετε στο διαδίκτυο όταν τελειώσει η βόλτα με την παρέα σας ή με τον/την σύντροφό σας και για να σκοτώσετε τις λίγες ώρες μοναξιάς που έχετε κατά τη διάρκεια της ξεκούρασής σας, μπαίνετε στους λογαριασμούς και χαίρεστε με τους διαδικτυακούς φίλους. Αν κάποιος είναι ολομόναχος όπως εγώ και θεωρεί ότι είναι υπέροχο και του αρκούν οι διαδικτυακοί του ''φίλοι'', πιστεύω ότι τρέφει κι αυτός την ψευδαίσθησή του όπως έκανα κι εγώ και πιστεύω θα καταλάβει απόλυτα, στο μέγιστο βαθμό τι θέλω να πω με αυτή την εξομολόγησή μου. Μια χαρά είναι τα καλοπροαίρετα σχόλια, να πω και τα αρνητικά; ας πω και τα αρνητικά, να πω και τα κραξίματα; μέσα και τα κραξίματα, όλα μια χαρά είναι, απλά δεν αλλάζουν κάτι στην καθημερινότητά μας και προσωπικά δε με γεμίζουν, ίσα ίσα που όταν βλέπω ένα καλό σχόλιο μελαγχολώ ακόμα περισσότερο σκεπτόμενος ότι αυτόν ή αυτήν που μου το έγραψε δεν τον έχω φίλο ή φίλη στη ζωή μου, απλά είναι ένα σχόλιο με ένα ψευδώνυμο σε μια ιστοσελίδα. Δεν με γεμίζει αυτό, αλήθεια το λέω. Έχω να νιώσω αρκετά χρόνια ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια χειραψία ή όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις ένα χάδι, ένα φιλί και μια αγκαλιά.Τουλάχιστον έχω κάνει δύο μακροχρόνιες ερωτικές σχέσεις στη ζωή μου και πέρασα θαυμάσια. Οπότε στην περίπτωσή μου η κατάθλιψη ήταν η λύση, κάποιες φορές είναι η λύση και όχι το πρόβλημα, δεν μπορώ να το εξηγήσω πιο καθαρά. Έπαθα κατάθλιψη όταν κουράστηκε η ψυχή μου να είναι χαρούμενη και να περιμένει ανθρώπους να έρθουν και να γεμίσουν τη ζωή μου, οι οποίοι δεν ήρθαν ποτέ ή έφυγαν αστραπιαία. Η τελευταία μου εξομολόγηση ήταν αυτή:http://www.lifo.gr/confessions/view/306821Ευχαριστώ για τα σχόλια που κάνατε από κάτω, για όσους απορούν πώς γίνεται και είμαι ολομόναχος ή αν μένω στο πατρικό μου και έχω τουλάχιστον τους γονείς μου να πω μια κουβέντα όπως μου έγραψαν από κάτω, να επαναλάβω ότι δεν έχω γονείς, έχουν πεθάνει, ο πατέρας μου πέθανε πριν είκοσι πέντε χρόνια και η μητέρα μου πέθανε πριν δώδεκα χρόνια. Δεν έχω αδέλφια, είχα κάποιους φίλους οι οποίοι σκόρπισαν με τα χρόνια, κάποιοι και κάποιες έφυγαν για το εξωτερικό, κάποιοι εξαφανίστηκαν και δεν άφησαν κανένα τρόπο επικοινωνίας και με κάποιους το διαλύσαμε μετά από χρόνια λόγω του ότι πλέον δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όσο για αυτό που λένε κάποιοι, το αν μιλάω στη δουλειά με συναδέλφους, να πω ότι δεν έχουμε όλοι την τύχη(ή την ατυχία, όπως το πάρει κανείς) να δουλεύουμε σε γραφεία με συναδέλφους. Κάποιοι όπως εγώ είμαστε ιδιωτικοί υπάλληλοι, κάνουμε μια συγκεκριμένη εργασία της οποίας το αποτέλεσμα παραδίδουμε σε κάποιον υπεύθυνο και τέρμα. Δεν έχουμε συναδέλφους.Ο λόγος που έγραψα αυτή ην τελευταία εξομολόγηση και δεν εξαφανίστηκα απλώς από τη στήλη ως εξομολογούμενος είναι γιατί ήθελα να εξηγήσω το λόγο που ξεκίνησα να γράφω εξομολογήσεις(την ηθελημένη αφέλειά μου δηλαδή, την οποία εξήγησα παραπάνω) και γιατί θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όσους έγραψαν σχόλια οποιουδήποτε είδους αλλά και τους διαχειριστές που ανέβασαν όλες μου τις εξομολογήσεις και να ευχηθώ σε όλους σας ένα όμορφο καλοκαίρι με υγεία,χαρά, αγάπη, έρωτα και διατήρηση στις φιλίες και στους έρωτές σας. Και να είστε πάντα καλά, εξομολογούμενοι, σχολιαστές, διαχειριστές της στήλης, τρολ, όλοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξαναγράψω επαναλαμβανόμενες εξομολογήσεις όπως έκανα στο παρελθόν και να απασχολώ τη στήλη με πράγματα που έχω ξαναπεί απλώς αλλιώς διατυπωμένα.Κάποιες φορές θα μπαίνω να σχολιάζω σε κάποιες εξομολογήσεις όποτε μπορώ, αλλά δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ξαναγράψω εξομολόγηση. να είστε όλοι καλά και... ελπίζω να σας συναντήσω κάποτε εκεί έξω στις μοναχικές μου περιπλανήσεις, όχι πίσω από μια οθόνη(λέμε και καμιά ουτοπική σκέψη να περάσει η ώρα). ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!