ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εκει που εχω περασει λιγες μερες, ισως 2-3 εβδομαδες που νομιζω οτι ειμαι καλυτερα, που κανω πραγματα ασταματητα, που δεν κλαιω συνεχως, που νιωθω κατι σαν ελπιδα/αισιοδοξια- μετα βιας μπορω να αναγνωρισω κατι τετοιο, απο τις ελαχιστες φορες που το νιωθω- ξυπναω κι ολα ειναι ματαια...Κλαιω συνεχως και σκεφτομαι πως κατι ειναι λαθος, κατι κανω λαθος, δε βρισκω νοημα...Η πρωτη φαντασιωση του θανατου μου επιστρεφει μετα απο πολλες μερες...Δε μπορω να υπαρχω...Πουθενα δεν κουπμωνω, πουθενα δεν ταιριαζω, οσα κανω ειναι ψευτικα και εξω απο εμενα, δεν ειμαι εγω, ειμαι κατι που αποστρεφομαι...Πώς εγινα κατι που δεν μου αρεσει για να αντεξω τον πονο μου? Πώς κοιμηθηκα 4 ωρες κι ομως ειναι σαν να γυρισα μηνες πισω στον χρονο? Παρασκευη πρωι σκεφτηκα πως δε χρειαζομαι ψυχολογο ξανα, πως το παλευω μονη μου...Και τελικα Κυριακη πρωι θελω απλα να πεθανω...Η ανυπαρξια ειναι η μονη μορφη υπαρξης που μπορω να δεχτω, που μπορω να αντεξω, που νιωθω πως μου ταιριαζει...Κανω την προσευχη μου σε εναν θεο που πιστευω οτι δεν μου αξιζει να με βοηθησει...Δεν ειμαι καλη...'Ή μαλλον ειμαι καλη αλλα υπαρχωντας με απογοητευω...Απογοητευομαι που γινομαι ψεμα, απογοητευομαι που παλι νιωθω ετσι...Ειμαι μονη μου...Και φοβαμαι, φοβαμαι για τις μερες που θα ξημερωσουν...Θα ειναι ανουσιες, το ξερω, μα φοβαμαι πως θα ειναι και οδυνηρες...Δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω...Κι εσυ, εσυ που ταιριαξαμε, εμεις που βρηκαμε μαζι ενα νοημα, εσυ εισαι εξω απο ολο αυτο...Μονοι ο καθενας γιναμε κατι που δεν ειμαστε για να επιβιωσουμε...Αντι να μαθουμε να δεχομαστε αυτο που ειμαστε και να παλεψουμε για το καλυτερο, για την ελπιδα και την αισιοδοξια που σπανια νιωθουμε, για το ομορφο και την αγαπη, εμεις γιναμε δυο ψεματα βυθισμενα στο σκοταδι μας...Δε μιλαμε, μην επιβαρυνουμε ο ενας τον αλλον με τα προβληματα μας...Και μενουμε μονοι, και βουλιαζουμε, δεν αναπνεουμε πραγματικα...Εγω ειμαι εδω...Περιμενω εδω, να ερθω διπλα σου να σε βοηθησω...Μονο δε σε ξαναφηνω...Ζητα με και ειμαι εκει...Μην με αφηνεις αλλο μονη...Δε θελω αλλο ενα βραδυ που θα φοβαμαι και δεν θα εχω κανεναν...Θελω μια απο τις μερες ελπιδας ξανα...Μια προσευχη σε εναν θεο που μου ειπαν πως οταν ζητας βοηθεια στην δινει...Μια προσευχη να αντεξω τις σκεψεις μου...Διαφερω...Σαν εσενα...Αρα μαζι δεν ειμαστε μονοι...