ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα ανακάλυψα πόσο πολύ ανασφάλεια έχω. Πόσο πολύ φοβάμαι να εμπιστευτώ,και πόσο πολύ ζήλια έχω στη σχέση μου... Με το αγόρι μου ήμαστε πάλι μαζί μετά από 5 μήνες χωρισμού. Τον συγχώρεσα μιας και αντιλήφθηκα πως σε αυτό τον χωρισμό φταίγαμε και οι 2. Είχαμε χωρίσει για τρίτα πρόσωπα(φίλους). Όταν χωρίσαμε έχασα τηη γή κάτω απτα πόδια μου. Δε το περίμενα ποτέ πως θα με άφηνε για λόγια τρίτων. Καλώς η κακώς ο χωρισμός έγινε,μου ήταν δύσκολο να τον ξεπεράσω και να σταματήσω να ψάχνω τα γιατί. Το αποδέχτηκα. Υπήρξε μια επανασύνδεση προν 3 μήνες όπου είπαμε πως θα κάνουμε μια νέα αρχή. Κάναμε την αυτοκριτική μας ο καθένας ξεχωριστά και μπήκαμε πάλι δυναμικά στη σχέση... Πλέον είμαι εγώ το πρόβλημα. Παιδιά ζηλεύω πολύ. Όταν είναι στη δουλειά και μπαίνω φβ και τοβ βλέπω ενεργό θυμώνω και ζηλεύω. Κάνω σενάρια πως μιλάει με κάποια,η όταν χτυπάει το κινητό του πετάγομαι και τον παρακολουθώ όταν μιλά μήπως υπάρξει κάτι ύποπτο. Αυτό τη φαρμακώνει τη σχέση μου. Νιώθω πως θα κάνει πάλι τα ίδια μιας και όταν χωρίσαμε δεν δίστασε να με αφήσει γιατί βαλανε το χέρι τους τρίτα άτομα. Φοβάμαι που ξαναδέθηκα γιατί δε θα αντέξω τον αποχωρισμό πάλι. Και αυτό μου βγαίνει ως ζήλεια.Για κάποιο ηλίθιο λόγο πιστεύω μέσα μου πως με το να του ασκώ έλεγχο θα σώσω τον κάθε απρόοπτο χωρισμό ενώ ξέρω πολύ καλά πως αυτό είναι που μας φτάνει στον χωρισμό. Παιδιά θέλω να στο σταματήσω αλλά κάθε φορά θολόνω! Πείτε μου κάποιος που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο και το έχει αντιμετωπίσει τη γνώμη του!