ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή μια εξομολόγηση που ταυτίστηκα θέλω να γράψω το εξής. Ήμουν και ειμαι αυτό που λένε το καλόβολο παιδί στο σχολείο. Που ανεχομουν απο το δημοτικό να με χλευάζουν για την "Πελοποννησιακή" προφορά μου ακόμα και οι δάσκαλοι με έλεγαν "Βλαχαδερό" Επίσης με κοροϊδευαν επειδή ημουν ανοιχτόχρωμη και ξανθιά σχεδόν ολα τα παιδιά με σκούρο δέρμα και μαλλιά. Μου έπαιρναν τα τετράδια και τα βιβλία στα διαλείμματα και μου τα έσκιζαν ή μου εγραφαν επάνω ένα σωρό κοσμητικά επίθετα και αναγκαζόμουν να τα ξανά αγοραζω απο την αρχή και να γράψω και να ξαναγράφω τις εργασίες μου, που ήξερα οτι θα μου τις ξανασκίσουν. Μια φορά δεν άντεξα στην έκτη δημοτικού και με έπιασε η πρώτη κρίση πανικού και τα διαλείμματα επερνα την τσάντα μου αγκαλιά και κλεινομουν στις τουαλέτες. Ακόμα και εκεί ερχόντουσαν με σφουγγαρίστρες και με χτυπούσαν. Οι δάσκαλοι δεν έκαναν τίποτα. Οι αναμνήσεις μου απο το σχολείο ειναι φόβος, ξύλο, δάκρυα και αίσθηση ασφυξίας. Μετά στο Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν ήθελα να πάω. Έχασα και μια χρονιά επειδή ημουν τρομοκρατημένη. Τα έβλεπα στον δρόμο και έτρεχα να κρυφτώ για να μην με βρίσουν και με χτυπήσουν. Τι ήθελα και ήρθα στην Αθήνα έλεγα στα έξι μου;;; Μου ελειπε το χωριό μου στην Λακωνία αλλα δεν γινόταν να επιστρέψουμε. Καθησα αυτόν τον χρόνο και έκανα ορθοφωνία και σταμάτησα να μιλώ με "Ν" και "Λ" που αδίκως το θεωρουν άσχημο ορισμένοι "Αθηναίοι"... Επεστρεψα και μιλούσα κανονικά χωρίς προφορά και έβαψα τα μαλλιά μου από ξανθά σε καστανά κι ας ήμουν πρώτη Γυμνασίου και ξαφνικά όλοι ήθελαν την παρέα της "Ασπρουλιάρας βλάχας" Δεν σε συγχωρούν τελικά αν είδα διαφορετικός και ταυτόχρονα καλόβολος. Αηδίασα με αυτήν την διαπίστωση. Είχα πάθει αγοραφοβία, κρίσεις πανικού και κατάθλιψη απο τόσο μικρή χωρίς να έχω φταίξει σε τίποτα. Επίσης και στο σπίτι δεν ήταν ολα ρόδινα. Μεγάλωσα χωρίς πατέρα και με μια μητέρα που άλλαζε τον έναν σύντροφό μετά τον άλλο και ποτέ δεν ασχολήθηκε μαζι μου. Μόνο ο παππούς μου και η γιαγιά μου ήταν το στηρηγμα μου για να μην τρελαθώ και τους έχασα νωρίς. Στην ζωή θα συναντήσουμε αμέτρητες αδικίες. Έχω πιάσε κι εγώ τον εαυτο μου να λέει " Γιατί όλοι αυτοί που με βασάνιζαν τότε και είχαν και γονείς και ωραίο σπίτι και ευκατάστατη ζωή και ολα τα καλά είχαν αποκτηνωθεί έτσι και τώρα γνωρίζω πως ζουνε όχι απλά ζωή αλλα ζωάρα, ενώ δεν τους αξίζει... Ίσως τελικά αν είσαι καλόψυχος δοκιμάζεσαι περισσότερο από τον Θεό;;; Δεν γνωρίζω. Πάντως μίσος δεν ένοιωσα ποτε στην ζωή μου για αυτά τα άτομα. Νοιώθω μόνο λύπη γιατί τώρα δεν βασανίζουν εμένα αλλά αλλά πρόσωπα της οικογένειάς τους, τα σκυλιά τους, τα γατιά τους και όποιον θα έχει την ατυχία να βρεθεί δίπλα τους. Συνεχίζουν να είναι κακοθ και εκμεταλλευτές έμαθα‼ Δεν άλλαξαν δυστυχώς και ας ζουν απο μικρά μια ονειρεμένη ζωή χωρίς στερήσεις... Ένα έχω να πω όμως σε οσους έχουμε περασει τέτοιες καταστάσεις. Γεννηθήκαμε μαχητές‼ Ένας μαχητής ποτέ δεν πρέπει να το βάζει κάτω. Ο πόνος που βίωσε δεν θα τον μεταλλαξει σε κακό άνθρωπο. Ο πόνος και τα δάκρυα θα μετασχηματιστούν σε παράσημα που θα του δίνουν δύναμη ώστε να προχωρήσει και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα‼ Ευχαριστώ οποιον το διάβασε :)))