16.3.2014 | 11:25
Η ΖΩΉ ΜΟΥ
Βαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα κανείς δεν με καταλαβαίνει κανέναν δεν καταλαβαίνω Δεν βρίσκω νόημα να ζω.Να ζω γιατί?Απλά να υπάρχω χωρίς αγάπη στην ζωή μου δουλειά να είμαι ανεξάρτητος. Ζητάω αναγκαστικά αλλά ντρέπομαι να ζητάω για να βγω χαρτζιλίκι από τους δικούς μου. Σε τι διαφέρω από τα παιδιά του Δημοτικού Γυμνασίου Λυκείου. Μια γαμημένη ευκαιρία ζητάω είτε στον έρωτα είτε στην για μια δουλειά. Δεν λέω οι δικοί μου με αγαπούν και με στηρίζουν αλλά και πάλι δεν γουστάρω την ζωή μου.Πραγματικό φίλο δεν έχω μόνο όταν δεν μπορούν να με αποφύγουν η βαριούνται με θυμούνται. Πόσο θα συνεχιστεί η κατάσταση αυτή. Μέσα σε όλα για να σκέφτομαι μια μαλακισμένη που δεν αξίζει έριξα και το αυτοκίνητο του πατέρα μου στην κολόνα. Νομίζουν ότι θέλω ψυχολόγο ίσως και να έχουν δίκιο πολλές απροσεξίες τελευταία. Αλλά αυτό που χρειάζομαι δεν είναι να πληρώσω κάποιον για να πω τον πόνο μου και να με ακούσει κάποιον εκτός οικογένειας να με αγαπήσει και να με δεχτεί αυτό είναι το μόνο που ψάχνω. Έχω σιχαθεί να με απορρίπτουν όλοι. Οι μόνοι φίλοι που με δέχτηκαν πραγματικά στα φοιτητικά μου χρόνια είναι μακριά κρατάμε επαφή αλλά δεν είναι το ίδιο. Νομίζω ότι μερικές φορές φτάνω στα όρια της παράνοιας. Νομίζω ότι με ακολουθούν . Ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια ποιος νοιάστηκε για να το κάνει.Σκέφτομαι πολλές φορές πως θα ήταν αν πέθαινα το άγνωστο είναι που με κρατάει και δεν το κάνω αν ήξερα ότι θα γλίτωνα από όλα αυτά θα το έκανα