Δεν εχεις καταλαβει καλα. Το μανικι του να μεγαλωνουν παιδι χωρις τα δεκανικια των παπουδογιαγιαδων ειναι που δεν αντεχουν, δεν εχει να κανει με τον αντρα καθεαυτο. (Τωρα θα μου πεις αν ηταν αντρακλες που τις γεμιζαν ως το μεδουλι ποιος τη χεζει την γονικη βοηθεια...και θα ειχες δικιο).
6.6.2016 | 20:34
Ιδέα μου είναι ή πραγματικότητα;
Βλέπω όλο και περισσότερες νέες κοπέλες να δημιουργούν μια σχέση απο μεγάλη απόσταση ακόμα και 4 χρόνια δεσμός, και να φτάνουν στον γάμο. Μέχρι εδω όλα καλά και ωραία. Ξέρουν εξαρχής οτι θα μείνουν στον τόπο του άνδρα τους επειδή έχει μόνιμη εργασία εκεί και δεν μπορεί να πάρει μετάθεση ή να φύγει, και συμφωνούν. Έλα όμως που όταν έρχεται μια εγκυμοσύνη ή ένα μωράκι στην ζωή, τότε αρχίζουν τα ''δεν μπορώ να ζήσω εδω'' κλπ. κλπ. κλπ. με αποτέλεσμα να παίρνουν το μωρό και να επιστρέφουν στην γενέτειρά τους.Δεν ξέρω τι μπορεί να παίζει ανάμεσα στο ζευγάρι αλλά είναι πολύ παράξενο που νοσταλγούν την γενέτειρά τους όταν γίνονται μανάδες, σε σημείο να σκέφτεσαι οτι ήθελαν απλά να κάνουν ένα παιδί, με κάποιον ώστε να έχει ένα όνομα και μια οικονομική βοήθεια απο τον μπαμπά κι ας βρίσκεται και σε αρκετά μεγάλη χιλιομετρική απόσταση.. Και αυτές άντε ήθελαν να γίνουν μανάδες, βρήκαν κάποιον που ήθελε και αυτός οικογένεια αλλά αυτές έχουν το παιδάκι τους μαζί ενώ ο μπαμπάς έμεινε μόνος.... Εμένα μου έχει κολλήσει οτι απλά ήθελαν να κάνουν παιδί!Ξέρω δύο περιστατικά, στο πρώτο μετά απο 3 χρόνια γάμου και 1 έτους το παιδάκι, επέστρεψε στους δικούς της μαζί με τον άνδρα της αλλά δεν έβρισκε εργασία και έτσι αυτός γύρισε πίσω σε στρωμένη και σταθερή εργασία, και το δεύτερο περιστατικό όπου η κοπέλα στον 7ο μήνα εγκυμοσύνης επέστρεψε πίσω επειδή ήταν ο γιατρός της εκεί και η μάνα της για βοήθεια, το παιδάκι σήμερα 2 χρονών δεν επέστρεψε ποτέ στον άνδρα της αλλά πηγαινοερχόταν αυτός και πάνε για διαζύγιο... Μιλάω για αποστάσεις 500+ χλμ.
2
