ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και τρία χρόνια είμαι παντρεμένη. Ο άντρας μου είναι ενας ησυχος, ηρεμος και πολυ διακριτικός χαρακτήρας. Τα πεθερικά μου ομως ειναι ακριβώς το αντίθετο. Φωνακλαδες, χωρίς ψυχραιμία, υπερβολικοι, μες στην εξυπνάδα, την ειρωνεία και τον εγωισμό. Τους επισκεπτομαστε στο χωριο του αντρα μου κάθε 2 εβδομαδες αλλα καθε φορά που παμε με πιάνει πονοκέφαλος. Εχω συνηθίσει κι εγω απο μικρή μεσα σε μια ησυχη οικογένεια, με αποτέλεσμα οπότε συναντιόμαστε να εχω ημικρανία. Και τα θέματα συζήτησης τους ειναι ολο ειτε κουτσομπολιά, ειτε δηθεν ξεσηκωτικα πολιτικα φρονηματα, που καταντανε αηδια μιας και στην πράξη δεν πιστεύουν τίποτα απο οσα λενε. Το δέχομαι ολο αυτο μονο επειδή σέβομαι την ηλικία τους και το οτι είναι γονείς του άντρα μου. Όμως δεν μπορω να ακουω αλλες ΒΛΑΚΕΊΕΣ. Δεν ανακατευονται στο τι κάνουμε σαν ζευγάρι, αλλα συμπεριφορες τυπου οταν ειμαστε στο σπιτι μας στο χωριο και βάζω πλυντήριο, να απλωνω εγω τα ρουχα μου και να ξεκρεμαει ολα η πεθερα μου γιατι δεν τα άπλωσα καλα, με τρελαινουν. Η το αν εφαγα πολυ η λιγο, με την πεθερά να επιμένει να φαω κι αλλο.Ο άντρας μου παραδέχεται οτι ειναι καπως ιδιόρρυθμοι αλλα επειδή ειναι και κάποιας ηλικίας και επειδή στερήθηκαν πολλα για να τον σπουδασουν (ειναι γιατρός) μου λεει απλως να μην τους δινω σημασία και οτι αυτη ειναι η χαρα τους, να μας φέρονται σαν παιδιά και να λένε τα δικά τους σε εμάς. Το κατανοω αλλα ολα εχουν κι ενα οριο θεωρώ. Σας εχει κατι ανάλογο; Πως θα το αντιμετωπίζατε;