ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 30 χρονων. Οταν ξεκινησα να σπουδαζω, το ονειρο μου ηταν παντα να γινω η καλυτερη στη δουλεια μου. Τελειωσα τις σπουδες μου, εκανα ενα χρονο πρακτικη για να αποκτησω εμπειρια, και μετα ξεκινησα να κανω διδακτορικο (απληρωτο φυσικα). Μεσα σ'αυτα τα χρονια, και εξερευνωντας πια τα πραγματα εκ των εσω, ανακαλυψα πως το πανεπιστημιο απεχει μακραν απο τo εκπαιδευτικό ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης και επιστημονικής έρευνας που ειχα ονειρευτει και λειτουργει κυριως ως μοχλος τροχοπεδης και κουτσομπολιου για ολα τα ατομα τα οποια εργαζονται στο χωρο του. Τον τελευταιο δε χρονο, ειχε σταματησει η χρηματοδοτηση οποιουδηποτε τυπου ερευνας, στα εργαστηρια μας ζητουσαν να αγοραζουμε μεχρι και δικα μας γαντια και χαρτι για εκτυπωτες, ενω η πιθανοτητα προκυρηξης θεσης εξανεμιστηκε εντελως.Ετσι αποφασισα να φυγω. Τις πρωτες συνεντευξεις που εδωσα, τις εδωσα με φοντο ενα ραδιοφωνακι στη ρεσεψιον, να μεταδιδει ειδησεις για την κατασταση στην Ελλαδα, και ραδιοφωνικους παραγωγους να σχολιαζουν και να χαζογελανε, ενω οι μελλοντικοι εργοδοτες μου με κοιτουσαν με ειρωνικο υφακι και αποχαιρετωντας με μου ευχοντουσαν "good luck to you and Greece". Περιττο να πω οτι μετα απο περιπου 40 αιτησεις ανακαλυψα οτι το διδακτορικο μου δεν αναγνωριζονταν, και οτι το ελληνικο πανεπιστημιο αντιμετωπιζονταν απο ολους σαν ενα πανεπιστημιο απο τα βαθη της Αφρικης.Ετσι αποφασισα να φυγω πιο μακρια.Οσο περναν οι μερες, και στον υπολογιστη μου εμφανιζονται αιτησεις για Νεα Ζηλανδια και Αυστραλια, τοσο μεγαλωνει και η στεναχωρια μου για την Ελλαδα, που πουληθηκε φτηνα, και εδιωξε ολα τα παιδια της τοσο ευκολα.Λ.