ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διακεκομμένες γραμμές, να μην ξέρεις από ποια πλευρά είσαι. Πηγαίνεις ή έρχεσαι; Πότε πέρασε ο καιρός από τότε που νόμιζες πως όλα είναι μπροστά σου. Τώρα εδώ. Στο κενό. Να το γεμίζεις ολομόναχη. Να μετράς τα αστέρια το βράδυ στο μπαλκόνι. Και να τα βρίσκεις λίγα. Σε αγάπησε στα αλήθεια κανείς; Ή ήταν ολοδικη σου η αγάπη κι αυτό έφτανε; Κάνεις λογαριασμούς αλλά κάτι δεν βγαίνει. Θέλεις κι άλλα. Κι άλλα βράδια στις Κυκλάδες. Κι άλλες αγκαλιές. Κι άλλα μουσκεμενα δάχτυλα. Κι άλλα μεθύσια. Κι άλλες συζητήσεις με φίλους. Όχι άλλα βράδια να γυρίζεις μόνη στο σπίτι. Όχι άλλη απ' αυτήν την εφιαλτική πραγματικότητα. Ξέρεις ότι όλα ακόμα μπορούν να συμβούν. Δεν έχασες ποτέ την πίστη σου στο θαύμα. Αλλά είσαι πια κουρασμένη με τόσες ελπίδες που κουβαλάς τσακισμενες. Με τόση πίκρα. Και τόσα ψέματα που άκουσες. Ο καθένας θα πει ότι χρειάζεται για να βολευτεί, για όσο τον βολευεις είσαι καλή, δεν το ξέρεις; Κανείς δεν μένει, ούτε φυσικά αυτοί που το υποσχέθηκαν και σε έκαναν να χαμηλώσεις τις άμυνες σου. Όχι, δεν θέλεις πια να ρίξεις ευθύνες, ούτε να κλαίγεσαι. Τελείωσαν όλα. Να φύγεις θέλεις. Να πας κάπου μακριά. Να σιωπήσουν όλα για λίγο. Κι ύστερα να βουτήξεις στην θάλασσα... Να χαθείς, να ανοίξεις τα μάτια κάτω απ' το νερό και να ξεπλυθουν τα δάκρυα. Να φύγουν οι πίκρες, τα λέπια, τα αγκάθια. Και όταν βγεις πια να είσαι από την άλλη πλευρά. Όπου θα υπάρχει αγάπη, αμοιβαίος έρωτας και αγκαλιές και ομορφιά και ελπίδα και χαμόγελα και ξεγνοιασιά. Για να πιστέψεις και πάλι πως τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.