ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καθε φορα που ελεγα κατι ...μετα μου συνεβαινε και το ζουσα οντως... οταν πχ ελεγα για καποιον κατι οχι απαραιτητα ασχημο αλλα λογω της απειριας μου ακουγοταν καπως μετα σαν καρμα μου ερχοταν μπουμερανγκ και ηταν λες και βιωνα ακριβως αυτα που βιωνε.. σε σημειο να εκπλησσομαι που τα παθαινω τωρα εγω... και ετσι εμαθα, καταλαβα και σωπασα... αλλα λιγες φορες αυτο... την τελευταια φορα μου ηταν οταν χωρισα... στην προσπαθεια μου μεσα στη σχεση να καταλαβω μεσα απο τη σιωπη του τι ηθελε να μου πει... χωρισαμε και γενικα παρ'ολο που δεν εδωσε καθαρη εξηγηση (για μενα τουλαχιστον) στον λογο τον οποιο χωρισαμε(σαν να μην υπηρχε πραγμα περιεργο γιατι για μενα παντα υπαρχεις λογος που παιρνονται καποιες αποφασεις) τελοσπαντων.. και τωρα χωρισμενοι καμποσους μηνες χωρις να εχω καμια επαφη μαζι του... ειναι σαν να βιωνω ακριβως αυτο που βιωνει... προσπαθω μεσα απο το συναισθημα που μου δημιουργησε εκεινος να καταλαβω το πως βιωσε κ αυτος καποιες καταστασεις και σαν να εγινα εκεινος.. ακουγεται παραξενο ξερω και ισως και χαζο αλλα εγινα ακριβως οπως εκεινος... δεν μπορω να νιωσω το συναισθημα οπως οταν εισαι ερωτευμενος στην αρχη(ηταν ο πρωτος μου ερωτας) και πλεον οι αντρες δεν μου λενε τοσα πολλα οπως παλια ...δηλαδη να τους θεοποιιω χωρις καποιο λογο.. και φοβαμαι οτι εγινα και εγω ενα ατομο χωρις συναισθημα σαν ρομποτ μου πηρε την ψυχη μου ή μαλλον την μετετρεψε σαν την δικη του.. ετσι νιωθω... γυρω μου υπαρχει μονο θλιψη τιποτα ομορφο... δεν μπορω να εμπιστευτω πια ...δεν μπορω να γεμισω με τιποτα το κενο μεσα μου.. και ξερω οτι κνεις δεν θα με θελει σοβαρα ομως ...νιωθω απιστευτα μονη... εχω γινει εκεινος...ενα χαμενο κορμι ..