ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με κούρασε η μοναξιά. όχι μόνο η δική μου. Αυτή που βλέπω στους δρόμους, μέσα στα σπίτια, στα πάρκα, στις καφετέριες, στις δήθεν χαρούμενες παρέες. Άνθρωποι μόνοι που δεν αναζητούν τίποτε. Δεν νοιάζονται για επικοινωνία. Τρομαγμένοι και παραδομένοι σε μια απόλυτα ηχηρή ησυχία. Ελάχιστα ζευγάρια γελάνε ο ένας στον άλλον πλεον. Κάθονται μαζί λες και δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη για την υπαρξή τους. Άνθρωποι μόνοι που κυνηγουν το εφήμερο χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες τους. Εγώ μένω εκεί και κοιτάω. Μόνη περιμένοντας μπας κι υπάρξει κάποιος που θα με συγκινήσει- πόσο καιρό έχω να δακρύσω;