ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια που είδα για τελευταία φορά το ζεστό σου χαμόγελο και άκουσα εκείνο το διστακτικό και απογοητευμένο «γεια» στην πόρτα σου. Περιμένοντας το ασανσέρ ένοιωσα ότι με κοίταζες από το ματάκι αλλά δεν τόλμησα να κοιτάξω για να το επιβεβαιώσω. Δεν θα το άντεχα. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν-είναι έρωτας ή απλά ότι βρήκα την πρόσφορη ποδιά σου να ακουμπήσω την ψυχή μου. Έφυγα για σε προστατεύσω. Να σε προστατεύσω από εμένα. Είσαι γυναίκα όμορφη, έξυπνη, δυναμική που πατάς στα πόδια σου και εγώ σε ελεύθερη πτώση μου (ακόμα πέφτω) και έρμαιο των επιλογών μου. Ήταν-είναι ο καιρός της πληρωμής, το κόστος της ζωής μου, που δεν όφειλες, με τίποτα, να μοιραστείς. Νοιώθω σαν την μύγα που κολλάει στο τζάμι τον χειμώνα για να αντλήσει λίγη ζέστη από το σπίτι, να αντλήσει λίγη ακόμα ζωή. Δεν ξέρω αν η μύγα έχει γνώση του τέλους της. Εγώ έχω. Αυτό δεν μπορώ, και δεν θέλω να το φορτώσω σε κανέναν, πόσο μάλλον σε κάποια που αγαπώ και της χρωστώ τόσα πολλά. Ήθελα να μπορούσα να μιλήσω πιο ανοιχτά για όλα αυτά τότε. Ξέρεις όμως ότι η σύμβαση εκείνης της σχέσης δεν το επέτρεπε. Είναι και η διαφορά της ηλικίας. Τα δεκαπέντε χρόνια ήταν, είναι και θα είναι πολλά, και δεν έχει σημασία ότι αισθανόμουν-αισθάνομαι πιο νέος γιατί απλά δεν είμαι. Ότι και αν ήταν-είναι, όπου και αν είσαι, θέλω να είσαι τόσο καλά όσο μπορείς να αντέξεις. Γεια