ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω πολύ λίγες απολαύσεις σε αυτή τη ζωή, δύο εκ των οποίων είναι ο καφές και το τσιγάρο. Δεν καπνίζω πολλά τσιγάρα την ημέρα, ούτε πίνω πολλούς καφέδες, απλά μου αρέσουν συνδυαστικά και με χαλαρώνουν κάπως, όσο αντιφατικό και αν είναι αυτό με τις ιδιότητες τόσο της καφεΐνης όσο και της νικοτίνης που προκαλούν ακριβώς τις αντίθετες παρενέργειες. Ίσως επειδή είναι μία άτυπη "ρουτίνα" επανάληψης που όμως δεν εμπεριέχεται σε ένα γιγαντιαίο "πρέπει" όπως όλες οι άλλες ρουτίνες της καθημερινότητας, σπίτι, σχολή, δουλειά, κτλπ. Έχω απομυθοποιήσει σχεδόν το οτιδήποτε στη ζωή μου και το ανάγω στο "και αυτό" με έμφαση στο "και", δεν νιώθω σαν να ζω, ούτε σαν να επιβιώνω επειδή η επιβίωση σαν λέξη παραπέμπει σε εικόνες μετα-αποκαλυπτικές συνήθως μετά από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο. Απλά υπάρχω, ούτε συγκινήσεις, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε περιπέτειες. Απλά αυτό. Ίσως κάποτε να χρειαστεί να κόψω τον καφέ και το τσιγάρο καθώς τα περίπου 25€ τον μήνα (καπνός, χαρτάκια, φιλτράκια, καφές, ζάχαρη, γάλα, όλα μαζί) είναι ένα έξοδο που μετά βίας μπορώ και το διαθέτω καθώς η δουλειά που κάνω μου παρέχει ίσα ίσα το ποσό που δίνω για ενοίκιο του διαμερίσματος στην πόλη στην οποία σπουδάζω και το φαγητό. Τα 25€ αυτών των 2 είναι πολυτέλεια για μένα. Αν κόψω τον καφέ και το τσιγάρο (επειδή δε μπορώ να με φανταστώ να κόβω μόνο το ένα, τα έχω συνδυάσει ανεπανόρθωτα στο μυαλό μου σαν ένα και το αυτό, ούτε μπορώ να με φανταστώ μόνο να πίνω καφέ χωρίς να καπνίζω ή το ανάποδο) , το μοναδικό που θα μου απομείνει για να με κάνει ευτυχισμένο και να ξεχνιέμαι, έστω και για λίγο, θα είναι το να ακούω μουσική ενώ πηγαίνω καμία βόλτα, χωρίς να κάτσω κάπου αφού δεν έχω χρήματα για τον καφέ από τα μαγαζιά που κάνει 3-4€. Εξάλλου, ελεύθερος είμαι και στο καινούριο αυτό μέρος στο οποίο πέρασα ως φοιτητής, δεν έχω καθόλου γνωστούς. Καφές, τσιγάρο και γλυκόπικρη μοναξιά λοιπόν...