ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για άλλη μια φορά έπνιξα τον πόνο μέσα μου, σκούπισα τα δάκρυα μου και ένιωσα για ακόμα μια φορά τελειωμένη. Και όλο αυτό το εγκλώβισα μέσα μου.. Για ακόμα μία γαμημένη φορά. Δεν αντέχω να το κάνω αυτό συνέχεια, απλά δεν γίνεται. Είσαι πατέρας μου, γιατί πρέπει να σε μισώ τόσο; Γιατί ποτέ δεν σε έχω αποκαλέσει ''μπαμπά'' ;! Γιατί ποτέ δεν νοιαζόσουν για μένα; Το μόνο που ξέρεις είναι να επιβάλλεις το δικό σου με λάθος τρόπο, δεν έχεις τρόπους. Φωνάζεις, βρίζεις, φοβάμαι.. Έκανα απόπειρα αυτοκτονίας, το μαθαίνεις και γελάς. ΓΕΛΑΣ. Ύστερα με πήγαν στο νοσοκομειο (φυσικά όχι εσύ, εσύ δεν νοιαζόσουν)..Νοσοκομέιο, ψυχολόγοι κι εγώ δεν ήξερα πραγματικά αν το είχα μετανιώσει ή όχι. Ήθελα μόνο να είμαι εκεί,ξαπλωμένη σε ενα άβολο κρεβάτι, σε ένα άθλιο νοσοκομείο, με τον ορό στο χέρι. Να κοιμάμαι να ξυπνάω να κλαίω να κοιμάμαι ξανά. Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε. Και αυτό είναι απλά μία άσχημη ανάμνηση που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Υπήρχαν τόσα όμορφα πραγμάτα δίπλα μου για να ζήσω που εγώ εκείνη τι στιγμή τα αγνοούσα. Πλέον είναι όλα καλά... Είμαστε άνρθωποι και πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς να μας παίρνει από κάτω. Δυσκολίες θα συναντήσουμε πολλές, όμως και οι ευτυχισμένες μέρες είναι μέσα στο πρόγραμμα!