22.6.2019 | 22:21
Και εκεί που καθεσαι
Στην βεράντα σου με το καφεδάκι σου την ησυχία σου το ταμπλετ, σκέφτεσαι Σάββατο οκ δεν βγήκα αλλά είμαι χαλαρά ήρεμα,περνάς έναν χωρισμό αλλά είσαι και νιώθεις καλά, εκεί που όλα είναι ήρεμα ξαφνικά νιώθεις το πρώτο σύμπτωμα. Ιδρώτας στην ραχοκοκαλιά. Αυτόματα λες όχι πάλι. Όχι μετά από τόσο καιρό. Δεύτερο σύμπτωμα η καρδιά που ξεκινάει ρυθμό και όσο την νιώθεις τόσο τρέχει. Σκέφτεσαι με την αγωνια της πρώτης φορας 'κρίση πανικού ξανα'. Αυτόματα το ένστικτο σε κάνει να ανακαθησεις και να χωριστείς σε δύο μέρη. Το ένα αγωνιά το πως θα το αντιμετωπίσεις διότι ο φόβος είναι πάντα φόβος, το άλλο παραμένει ψύχραιμο και λέει ηρεμία κάνε ότι κάνεις πάντα. Είναι φοβερό σε τι σημεία έρχεται ο εαυτός μας εκείνη τη στιγμή και πως προσπαθεί να διαχειριστεί όλα αυτά μαζί. Από την μια να φοβάσαι και από την άλλη να το πολεμάς. Ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή πολεμάς το μυαλό σου. Προσπαθείς να επιβληθείς στον φόβο σου. Αν καταφέρεις να νικήσεις ότι όλα είναι στο μυαλό περνάνε όλα. Βαθιές ανάσες κλειστά μάτια και κάποια σκέψη που θα σε πάρει από την κατάσταση αυτή. Παρόλα αυτά ο φόβος όταν σε χτυπάει η κρίση είναι πάντα ίδιος.Μεγαλειώδης. Ακόμη και αν το περνάς χρόνια. Δεν έχει υπάρξει στιγμή που να μην τρομοκρατηθω για τα πρώτα λεπτά. Και δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει εκτός από εσένα τον ίδιο.