ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και κάπου εκέι μέσα στα παιχνίδια και στα γέλια και στις γιορτές … με έχασα. Έχασα τον εαυτό μου. Ή μάλλον αυτός με έχασε δεν ξέρω. Όλα μοιάζουν σκόρπια αυτήν την στιγμή. Το ρολόι πάει μια μπροστά και μια πίσω και δεν μπορώ να αποφασίσω τι να πρωτολύσω. Αν μπορώ να βρω λύση δηλαδή. Χάνομαι κάπου μέσα στις βόλτες και τις στιγμές. Και φτάσαμε εδώ. Να κοιτάμε έναν ουρανό που ανατέλει χωρίς χέρια να μας κρατάνε. Και οι ματιές να κοιτάνε πια αλλού. Και τα χαμόγελα να στρέφονται σε άλλα πρόσωπα. Γιατί το σκοτάδι τα έκρυψε αυτά όσο και αν φαίνονταν. Και μια συγκατάβαση έγινε εικόνα. Και η γιατριά ήταν τα δάκρυα που χύσαμε μακριά απόλους και απόλα γιατί δεν θα είχε πια νόημα. Γιατί που να εξηγείς και τι. Είναι καλύτερα έτσι.Και όμως ακόμα αναπνέω έτσι δεν είναι? Και ακόμα απολαμβάνω μικρές χαρές ξεγνοιασιάς. Όσες φορές και να πέθανα τελικά είμαι ακόμα εδώ. Ακόμα και χωρίς τον εαυτό μου. Γιατί με έχασε κάπου στον δρόμο. Ή εγώ τον έχασα? Δεν θυμάμαι…