ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αληθεια ειναι οτι δεν εχω παρακολουθησει εκτεταμενα τη σελιδα και δεν ξερω αν αυτα που θελω να γραψω "κολλανε" με τον ορο εξομολογηση.Ξερω ,ωστοσο,οτι πρεπει να τα μοιραστω με καποιον και οτι σιγουρα η ανωνυμια ειναι η τελεια προφαση-καλυψη για να ξετυλιξω το κουβαρι που εχω στο μυαλο μου. Η τελευταια χρονια στο σχολειο ξεκινησε λιγο διαφορετικα απο τις υπολοιπες φετος.Οι καθηγητες δε μπηκαν στις ταξεις να μιλησουν για βιβλια,μαθηματα και απουσιες -ενταξει,υπηρξαν και αυτοι που το εκαναν- αλλα ως επι το πλειστον μιλησαν για την ανεργια,τη μαυριλα,την κατηφεια,τη δυστυχια και οποιαδηποτε αλλο καταθλιπτικο λημμα του λεξικου που μας περιμενει μετα το σχολειο.Και ενω την πρωτη μερα τους υποστηριξα που μας μιλησαν ρεαλιστικα και μας εβαλαν στη θεση μας ,η κατασταση αρχισε συντομα να γινεται ενοχλητικη. Ξερω οτι η χωρα βρισκεται σε αδιεξοδο,ξερω οτι δε θα βρω δουλεια και οτι ακομα κι αν βρω θα υποστω τραγικη εκμεταλλευση,ξερω ,ξερω ,ξερω.Δε μπορω να τα ακουω καθε μερα,δε μπορω να μαυριζει η ψυχη μου πριν καν τελειωσω το σχολειο.Κουραστηκα,και το λεω με καθε ειλικρινια,να σκεφτομαι τι θα κανω μετα,θελω να σκεφτω το σημερα και αν γινεται με ελπιδα .Τιποτα αλλο ,ελπιδα. Πεσανε που πεσανε οι ευθυνες απο το πουθενα πανω μας,ειναι θρασος να μας αποκαρδιωνετε.Θρασος ,να μας ζητατε να παλεψουμε και να μας λετε οτι δε μπορουμε.Ξεπερνα τα ορια της αποθαρρυνσης,καταλαβετε επιτελους οτι μεγαλωνετε γενιες απελπισμενων. Αυτα απο μενα.Ελπιζω να εχει κααατι λιγο απο εξομολογηση ολο αυτο.