27.3.2014 | 14:10
Και κλάμα και κρυφό χαμόγελο.
Κάθομαι μπροστά στο λάπτοπ.Ο ήλιος είναι λαμπερός έξω.Ακούω όμορφη μουσική,διαβάζω ενδιαφέροντα άρθρα.Ο νους μου ταξιδεύει.Νιώθω μόνος.Τόσο απέραντα μόνος.Όχι,στα 28 μου η ζωή μου δεν είναι όπως τη φανταζόμουν στα 18.Βασικά δεν έχει καμία σχέση.Ακούω ένα παλιό τραγούδι από τα 70s και δακρύζω.Μα τί έχω πάθει.Η δουλειά που ήθελα να κάνω,αλλά δεν κάνω,η σχέση που θα ήθελα να έχω,αλλά αλλιώς ήρθαν τα πράγματα.Και κάθομαι μπροστά στο λάπτοπ κι ο ήλιος είναι λαμπερός.Αλλά μέσα μου σα να μην έφυγε ο χειμώνας ακόμα..Αλλά μέσα από το δάκρυ μου βγαίνει ένα χαμόγελο.Ούτε κι εγώ ξέρω πώς,ούτε γιατί.Έχει μείνει λίγος καφές.Χαμογελάω και πάλι.Θα έρθουν κι αυτά,σκέφτομαι.Κι ας μην το πιστεύω πλήρως.Γιατί η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
