ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το μεγαλυτερο μερος της ζωης μου το περασα χωρις σταθερες ερωτικες σχεσεις ή με μαλλον προβληματικες σχεσεις που βλεπομασταν λιγο. Ξαφνικα στα 46 μενω με την αγαπη μου και μαθαινω να το διαχειριζομαι. Πως ειναι να μενεις με καποιον αλλο. Πως ειναι να τον γνωριζεις λιγο-λιγο παραπανω. Πως ειναι να επιτρεπεις στον εαυτο σου να εχεις και χρονο για τον εαυτο σου και πως ειναι οκ και δεν χρειαζεται να εισαι συνεχεια μαζι του, οπως εκανε η μανα κ ο πατερας σου. Πως ειναι οκ να σου αρεσει και η μοναξια που ειχες συνηθισει εως τωρα και πως δεν τον αγαπας λιγοτερο επειδη αυτο συμβαινει (δεν λεει κατι τετοιο προφανως - δικες μου σκεψεις ειναι - τι εβλεπα στο πατρικο μεγαλωνοντας). Πως ειναι οκ να θυμωνεις και να το επικοινωνεις και να μην το θαβεις.Γιατι εγω δεν ηξερα μεχρ τωρα πως ειναι στη πραγματικοτητα οι σχεσεις και μονη μου εγκλωβιζομαι αλλα με μαθαινω μεσα απο αυτο. Νιωθω οτι μεγαλωνω πια. Αλλα ευτυχως του τα λεω, μου παιρνει λιγο βεβαια μεχρι να βρω το θαρρος, τα συζηταμε. Τα επικοινωνω γενικως και με φιλους και τα δουλευω. Μαθαινω να μεγαλωνω θαρρω. Αλλα καμια φορα εγκλωβιζομαι παλι. Και φτου και απο την αρχη. Αλλα καθε φορα ολο και καλυτερα. Και ετσι ηθελα να το πω. <3