ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι εδώ και τρεις μήνες σε μια δουλειά που ''θα ήθελαν΄΄ πολλοί(όπως συνέχεια μου ψέλνουν), και όλο ακούω πόσο τυχερή είμαι και πώς τόσα παιδιά έξω σαν εμένα είναι άνεργα( είμαι 20 ετών). Κοντεύω 4 μήνες,τους τρεις απλήρωτη. Και πρέπει να λέω και ευχαριστώ από πάνω,σωστά? Άφησα δουλειά που είχα προηγουμένως για να βοηθήσω στην κάλυψη θέσεως για να πάρει μπροστά αυτή η επιχείρηση(φίλος γονέα μου),και αντί να καταλάβουν ότι με έχουν ανάγκη που βαράω μέχρι και 12 ωρα και δεν έχω καν ρεπό,όποτε καυλώσει του αφεντικού παίρνει εμένα και εγώ σα μαλάκας τρέχω για να βοηθήσω την οικογένεια (όταν βέβαια πληρωθώ) και να μη τους είμαι επιπλέον βάρος πέρα από τα χρέη τους, με βγάζουν και φταίχτη, πως δε δίνω αρκετά στη δουλειά μου και με απειλούνε πως ΄΄να΄΄ περιμένουν απέ'ξω ουρές και να προσέχω. Ντάξει δόξα το Θεό έχω σπίτι (των γονιών μου φυσικά δεν είμαι κανένας Κροίσος),έχω μια αξιοπρεπή μόρφωση,έχω μία σχετικά καλή υγεία και έχω θεωρητικά μία δουλειά με ένα λίγο παραπάνω από βασικό μισθό αν και ακόμα δεν έχω δεί μία, Έχω μία σχέση σοβαρή που δεν έχουμε χρόνο ούτε για ένα περίπατο να πάμε στο πάρκο της περιοχής που λέει ο λόγος,εξαιτίας της κουρασής μου από τη δουλειά και της κατανάλωσης του χρόνου μου. Πρέπει να είμαι τόσο τρελά ευγμόνων και να νιώθω τελείως χαρούμενη και ικανοποιημένη με αυτή τη ζωη και τα τόσα που έχω? Καταλαβαίνω πως είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τον πιο πολύ νέο κόσμο,έιμαι μόνο 20 αλλά απο τα 15 μου δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις για το μέλλον μου. Όμως είναι λογικό ή επιπόλαιο να μη νιώθω καμία χαρά με αυτά που έχω πέραν της σχέσεώς μου? Πείτε μου,.