ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκίνησα το πρόγραμμα των ληστειών από μικρός. Όλοι λίγο πολύ όταν ήμασταν παιδιά είχαμε κλέψει τσίχλες κρουασάν κτλπ από περίπτερο/σουπερμάρκετ. Ίσως αυτό να ήταν και η αρχή της κατρακύλας. Λίγο αργότερα άρχισα να κλέβω κινητά μια στο τόσο με τους φίλους μου. Στη πορεία εμφανίστηκαν και διάφορες ουσίες που έκαναν το μυαλό μου να θολώσει πιο πολύ. Στα 17 έφτασα σε σημείο να είμαι τόσο μπλεγμένος που έκανα ληστείες σε φαρμακεία για να πιω κοκαΐνη. Αυτό κράτησε περίπου ένα χρόνο μέχρι που με πιάσανε μαζί με άλλα 2 φιλαράκια. Κατηγορήθηκα για ληστείες κατά συρροή,οπλοφορία(μαχαίρι). Μπορεί να φανεί παράξενο αλλά όταν ζητάς κάτι πολύ ούτε που καταλαβαίνεις τι κάνεις. Όταν ήμουν μέσα πήρα χαμπάρι τι είχα κάνει και το θέμα είναι ότι δεν μετάνιωσα τώρα , μετάνιωνα επιτόπου όταν τα έκανα αλλά η χαρμάνα σε βάζει να κάνεις τα ίδια. Άκουσα 8 χρόνια ακατέβατα έκατσα 3 με καλό δικηγόρο , ελαφρυντικό ανηλίκου και ληστεία υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών. Έπαιξε μεγάλο ρόλο στην μείωση της ποινής μου ότι τελείωσα το σχολείο μέσα. Ξέρω δεν δικαιολογούμε και καλά έπαθα η φυλακή μου έβαλε μυαλό αλλά ρε παιδιά θέλω να πάρω τα πάνω μου και δεν μπορώ. Κανένας δεν με παίρνει στη δουλειά και όλοι με κοιτάνε με μισό μάτι. Έκανα ένα λάθος όταν ήμουνα μικρός και το πληρώνω μέχρι και σήμερα και μάλλον θα το πληρώνω για όλη μου τη ζωή. Θολωμένος και άρρωστος ήμουνα όμως δεν ήξερα τι έκανα. Φυσικά δεν κατακρίνω μόνο τους εργοδότες αλλά και το κράτος γιατί θα έπρεπε να υπάρχει μια τρυπά και για εμάς που ερχόμαστε από τέτοιες καταστάσεις. Να θες να δουλέψεις και να μην μπορείς δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα πραγματικά. Είναι σαν να μου λένε να ξαναγυρίσω στα ίδια που και στη τελική άμα συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτή η κατάσταση εκεί πέρα θα καταλήξω για να ζήσω όχι τίποτα παραπάνω. Κάποιος μπορεί να πει εμείς σπουδάσαμε και δεν δουλεύουμε και έρχεσαι εσύ ο φυλακοβιος και ζητάς δουλειά? Εγώ δεν θέλω να δουλέψω σε εταιρεία ούτε να βγάζω πολλά , και πιάτα πλένω όλη μέρα για 20 ευρώ ίσα ίσα τα τσιγάρα μου και κάτι να τρώω θέλω. Ευτυχώς έχω τους δικούς μου και με ταιζουνε αλλά πόσο θα κρατήσει αυτό? Είναι μεγάλοι άνθρωποι και αυτοί... Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς θα με κρίνεται και καλά θα κάνετε αλλά κάπου ήθελα να τα πω έστω και ανώνυμα. Άνθρωποι είμαστε και εμείς δε ζητάμε κάτι τραγικό. Συγνώμη αν σας κούρασα καλό σας βράδυ.