ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω κ ενα χρονο ειμαι εξωτερικο κανοντας το μεταπτυχιακο μου. Η ζωη στην πολη που ειμαι ειναι πολυ ωραια και πιστευω εχω κανει καλες παρεες. Με τα παιδια εχουμε δεθει παρα πολυ, οταν χρειαζομαστε κατι παντα θα ειμαστε διπλα να στηριξουμε ο ενας τον αλλον. Πραγματικα τους εχω αγαπησει ολους παρα πολυ.. Εχω κερδισει τοσες ωραιες εμπειριες, αλλα ταυτοχρονα νοιωθω οτι πληγωθηκα κ πολυ, κ ενω προσπαθω δεν ξερω πως να το ξεπερασω τελειως... Τον πρωτο καιρο λοιπον που ημουν εκει ειχε γινει ενα παρτυ γνωριμιας στο πανεπιστημιο. Προς το τελος της βραδιας γνωρισα ενα παιδι κ πριν φυγει με φιλησε. Απο τοτε δεν τον ξαναειδα μεχρι τη στιγμη που γνωρισα την τωρινη μου παρεα. Σιγα σιγα ξεκινησαμε να βγαινουμε ολοι μαζι και καταληξαμε να εχουμε τους ιδιους φιλους. Δεν αναφερθηκαμε ποτε στο φιλι που ανταλλαξαμε γιατι πιστευω και οι δυο νοιωθαμε αμηχανα, παρ'ολα αυτα σιγα σιγα ξεπεραστηκε αυτη η αμηχανια και αρχισαμε να κανουμε πολυ καλη παρεα κ να γνωριζουμε ο ενας τον αλλον. Καταλληξαμε να λεμε τα παντα μεταξυ μας. Βρισκομασταν καθε μερα, μου μιλαγε συνεχως στο τηλεφωνο, και βρισκαμε συνεχως δικαιολογιες για να περασουμε περισσοτερο χρονο μαζι. Ειχαμε ονομασει την σχεση μας φιλικη και απλως φοβομασταν και οι 2 να παραδεχτουμε οτι υπηρχε κατι παραπανω. Ομως υπηρχε, μου ελεγε οτι ειμαι ομορφη, οτι του αρεσει ο τροπος που γελαω, οταν καποιος αλλος μου μιλαγε, θα ζηλευε αν κ δεν θα το παραδεχοταν ποτε οτι ηταν ζηλια. Και ετσι, γνωριζοντας τον σιγα σιγα αρχισα να διαπιστωνω οτι ημουν ερωτευμενη.. Και φυσικα το διαπιστωσα την χειροτερη στιγμη, οταν αυτος αρχισε να παιρνει τις αποστασεις του. Προσπαθησα να του μιλησω και να ρωτησω τι εγινε και η απαντηση ηταν παντα οτι ολα ηταν οπως πριν, τιποτα δεν αλλαξε. Εννοειται θα βρισκομασταν που και που μεσω της παρεας αλλα παρολα αυτα δεν θα μιλαγαμε τοσο συχνα πια. Οταν γυρισα για λιγο Ελλαδα,δεν ειχαμε κ καμια ιδιαιτερη επαφη, περα απο κατι ζηλειες που εκανε οταν εμαθε οτι ενας φιλος μου απο την παρεα που του αρεσα θα με επισκεφτοταν. Με το που γυρισα λοιπον ειχα αγανακτησει τοσο με την συμπεριφορα του που το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να του μιλησω, τα πραγματα ειχαν μπερδευτει τοσο πολυ που ηθελα απλως να ειμαι πια ειλικρινης μαζι του. Τον ρωτησα για αλλη μια φορα τι εγινε και απομακρυνθηκε και οτι τουλαχιστον αξιζω την αληθεια, και επιτελους του ειπα πως ενοιωθα. Δεν απαντησε τιποτα περα απο το να με κοιταζει αμηχανα, οποτε απλως ειπα πως δεν χρειαζεται να χαλασει η σχεση μας επειδη του ειπα οτι μου αρεσε. Συμφωνησε με αυτο και μου πε οτι σιγουρα θα παραμεναμε φιλοι. Απο κει και περα εγω λοιπον θεωρησα οτι θα χρειαζομουν λιγο χρονο μακρια του να τον ξεπερασω και μετα να προσπαθησω να συνεχισω να ειμαι φιλη του αλλα οχι πια "κολλητη". Παρολα αυτα αυτος ειχε διαφορετικη αποψη, ξεκινησε παλι να μου στελνει καθε μερα, να με κυνηγαει, η σχεση μας εγινε ακριβως οπως πριν για λιγο καιρο,με αυτον να συμπεριφερεται παλι οπως στην αρχη, αποκαλωντας με ομορφη του, επιδιωκοντας να με δει οσο περισσοτερο γινοταν... Ηξερα οτι ηταν λαθος απο την στιγμη που μου ειπε εμμεσως οτι δεν ενδιαφεροταν κ σε γενικες γραμμες προσπαθουσα να το ξεκοψω αλλα καμια φορα μου ηταν πιο ευκολο να προσποιουμαι οτι κι αυτος νοιωθει το ιδιο για μενα..Η συμπεριφορα του ομως ηταν τοσο περιεργη και εγω μπερδευομουν ολο και περισσοτερο και ξερω οτι δεν αξιζω ατομα που δεν μπορουνε να ναι ειλικρινεις μαζι μου. Μπορει να μου ταν πολυ δυσκολο αλλα προσπαθησα να μην του δειξω οτι ολη η συμπεριφορα του με επηρεαζε πολυ, και με πληγωνε. Απο την στιγμη που επελεξε να ναι ανειλικρινης και γω προσπαθησα να κρυψω τα συναισθηματα μου και να κανω τα παντα για να τα ξεχασω και να τον ξεπερασω τελειως. Τον τελευταιο μηνα, προσπαθω να μην του μιλαω ιδιαιτερα μπας και καταφερω να τον ξεχασω. Στην αρχη προσπαθουσε να με προσεγγισει, καποια στιγμη μου εστειλε ενα μηνυμα οτι του λειπω, αλλα και γω δεν αντεχα αλλο πια. Η συμπεριφορα του δεν ειναι τελειως φιλικη, και δεν μπορω να νοιωθω τοσο μπερδεμενη συνεχως. Δεν ηταν ποτε απολυτος μαζι μου και ποτε δεν αρνηθηκε οτι ειχε συναισθηματα για μενα, απλως δεχτηκε την λυση που προτεινα. Δεν μπορω στην σκεψη να ειμαστε μονο φιλοι πια, τον βλεπω και ενω προσπαθω να το παιξω ανετη, μεσα μου βραζω, θελω να τον αγγιξω απεγνωσμενα, να τον φιλησω. Δεν βγαζει πουθενα η φιλικη μας σχεση οσο εγω τον θελω τοσο. Για αυτο προσπαθω απεγνωσμενα να κρατησω τις αποστασεις μου πια... για να νοιωσω εγω καλα πια, για το δικο μου καλο...Κανω πραγματα, περναω καλα, εχω κανει ενα σωρο καινουργιους φιλους, αλλα συχνα θα γυρισω πισω και θα νοσταλγω τον καιρο που ημασταν σχεδον σαν ζευγαρι, που μιλαγαμε καθε μερα, με νοιαζοταν και μου το εδειχνε.. Τι εγινε ξαφνικα;; Ξερω οτι δεν θα μου πει ποτε αλλα αυτο το γιατι με ενοχλει γιατι εγω νοιαζομαι ακομα, οσο και αν προσπαθω να τον ξεχασω. Τσαντιζομαι με τον εαυτο μου οταν με πιανω να τον σκεφτομαι...! πραγματικα πως γινεται να ξεχασεις καποιον τελειως; κανω τα παντα και δεν το καταφερνω, αποφευγω να τον δω μπας κ γινει κατι. εχω φτασει σε σημειο να ευχομαι να μη τον ειχα γνωρισει καθολου για να μην ενοιωθα ετσι τωρα...σορρυ για το μεγαλο κειμενο, απλως τα κραταω μεσα μου τοσο καιρο, δεν εχω μιλησει σε κανεναν αλλον για αυτο κ απλως ηθελα καπου να ξεσπασω εστω κ ανωνυμα.