Αυτό ότι γενικά άθελά μας συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τη ζωή των άλλων, είναι ότι πιο καταστροφικό υπάρχει για τη ψυχολογία μας. Παρατηρώ ότι αυτό γίνεται περίπου μετά τα 25 και κορυφώνεται στην ηλικία των 30 και μετά αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση κυρίως στις γυναίκες. Μη νομίζεις ότι οι άλλοι είναι πιο πετυχημένοι και προοδευμένοι από εσένα. Εστιάζουμε σε εμάς και βοηθάμε τον εαυτό μας να καλυτερεύσει. Επίσης, υπάρχουν πολλοί που βρίσκονται σε ανάλογη θέση με σένα και έχουν τους ίδιους προβληματισμούς που θέτεις.
5.10.2017 | 01:13
Και ξαφνικα 30...
Το πρωτο μου αγορι με κερατωσε, το δευτερο μου ελεγε ψεματα και το τριτο εγινε βιαιο και απειλησε να με χτυπησει. Εφυγα και απο τους τρεις.. Τωρα ομως εφτασα τα 30, ειμαι μονη και απογοητευμενη....Βλεπω τους αλλους γυρω μου να προχωρουν μπροστα, να κανουν οικογενεια.. Κι εγω στασιμη... Εχω βαρεθει και τα χρονια περνουν τοσο γρηγορα.. Φταιω εγω αραγε για τις επιλογες μου ή απλα ημουν ατυχη? Η μηπως αρνουμαι να συμβιβαστω οπως ολοι προκειμενου να κατασταλλαξω με καποιον? Δεν ξερω τι απο ολα συμβαινει... Αυτο που ξερω ειναι οτι εχω ακομα ελπιδες οτι υπαρχει καποιος εκει εξω για μενα που θα με αγαπαει, θα με προσεχει και θα με σεβεται.... Κ πρεπει να κανω υπομονη μεχρι να σμιξουν οι δρομοι μας...
2
