ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεσάνυχτα, σαββατόβραδο, χαμένη στις σκέψεις μου, είπα να τα πω εδώ, και ας φάω κράξιμο (παρακαλώ να είστε επιεικείς!) Πάντα που λέτε, ήμουν ρομαντικουλα, και ονειρευόμουν αυτή την τέλεια σχέση με την φοβερή επικοινωνία, την χημεία και το πάθος. Τελοςπαντων, πριν ένα χρόνο, γνωρίζω παιδί αρχίζουμε βγαίνουμε, εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας, ακριβώς αυτό που ονειρευόμουν, αγνοω τα red flags (αρχίζουν τα 'διαβαστηκε', βλεπομαστε πιο σπάνια, δεν μιλάμε για μέρες) και τελικά δύο μήνες μετά με μηνυματακι ο κύριος μου λέει να το ληξουμε. Κλάμα, αλκοόλ, σοκολάτα, μαζεύω εγωισμό λέω άι στο δια... Πάμε παρακάτω. Ένα μήνα μετά σκάει μήνυμα να βρεθούμε. Μην σας τα πολυλογω, δεν οδηγεί πουθενά. Κόβουμε επαφές. Αλλά μετά από καιρό ξαναστελνει. Συνεχίζεται αυτό το on and off για αρκετούς μήνες (ναι είμαι ηλίθια το ξέρω, αλλα είχα φάει κόλλημα). Στο εντομεταξυ γνωρίζω άλλο παιδί, ξεκινάμε βγαίνουμε (με τον άλλο υποτίθεται είχαμε κόψει πάλι τελείως) του αρέσω πολύ, με νοιάζεται ενδιαφέρεται, με βλέπει σοβαρά... Τρώω φρίκη εγω και του λέω δεν τραβάει. ΠΟΙΟΣ ΕΓΩ! Τον πληγώνω, τελειώνουμε. Το on and off με τον άλλο ξεκινάει πάλι. Γνωρίζω άλλο παιδί τώρα. Πολλά κοινά, φοβερή επικοινωνία, με στηρίζει, του λέω, σε βλέπω σαν φίλο... ΚΑΙ ΠΑΩ ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΆΛΛΟ. Ο οποίος φυσικά εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Το συμπέρασμα; Είμαι ηλίθια. Πάω και κολλάω με αυτούς που δεν με θέλουν, και πληγώνω αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμένα. Η δικαιολογία μου; Δεν μου βγάζουν αυτό το πάθος που θέλω... Και μετά αναρωτιέμαι γιατί είμαι μόνη μου. Αλλά επειδή karma is a bitch, τώρα μετανιώνω που άφησα το παιδί που με έβλεπε σοβαρά να φύγει, και σκέφτομαι πόσο καλά θα ειμασταν μαζί. Συγνώμη για το σεντόνι, ήθελα και εγώ να τα πω κάπου. Κατά τα άλλα, έσεις καλά;