ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, σήμερα λέω να κάνω μία πραγματική εξομολόγηση. Εξομολογούμαι πως είμαι 18 χρονών γαιδούρα και πως ακόμα φοβαμαι το σκοτάδι. Ένω έχω πάντα την πόρτα μου κλειστή τα βράδια την αφήνω ,ένα τικ ανοιχτή. Θα με βόλευε καλύτερα να την αφήνω εντελώς ανοιχτή αλλά σιχαίνομαι κάθε είδους πιτζάμας και σουτιέν στον ύπνο και δεν ζω μόνη μου. Επίσης πριν κάτι αιώνες (στην πρώτη δημοτικού) μια συμμαθήτρια μου ,μου είχε φέρει για δώρο γενεθλιών ένα μαξιλαράκι. Μου άρεσε πολύ, και έτσι εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα αγκαλιά με αυτό. Τώρα μην τα πολυλογώ, η στάση που κοιμάμαι είναι τέτοια που αν δεν έχω κάτι να αγκαλιάζω δεν βολεύομαι με τίποτα (στην 5ήμερη που πήγαμε, ξυπνούσα συνέχεια με τα σκεπάσματα κουβάρι στην κοιλιά μου, άλλο που με εκείνες τις απαίσιες πιτζάμες ένιωθα πως πνίγομαι ). Αλλά έχει και συνέχεια...Δεν παει να έχει 45 βαθμούς, δεν πρόκειτε να κοιμηθώ χωρίς σεντόνια. Νιώθω εντελώς εκτεθειμένη. Τέλος αποφεύγω να κοιμάμαι ανάσκελα γιατί κάθε φορά που με παίρνει ο ύπνος έτσι έχω εφιάλτες.Το ξέρω, γελοία και παιδιάστικα όλα αυτά αλλά ισχύουν.