ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα έχω με ένα παιδί σχεδόν 1,5 χρονια. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν εγώ πρέπει να λείπω λόγο δουλειας στην πολη μου και εκεινος πηγαίνει στην πολη την δικιά του. Εγώ είμαι από ενα μικρό νησί, εκείνος από Αθήνα. Ωραια μέχρι εδώ. Πέρυσι το καλοκαίρι είχα πάθει κατάθλιψη που είχα φύγει από δίπλα του, όλοι μέρα ήμουν μέσα στην μιζέρια και στην στεναχώρια, εκείνος πάλι αν και μου έδειχνε καποιες φορές ότι και εκείνος το ίδιο ενιωθε αλλά λόγο παρεας δεν το σκεφτόταν όπως εγώ. Εκείνος γενικά ξέρει να περνάει πολύ καλα, επειδή έχει πολλές παρέες, εγώ πάλι το αντίθετο, είμαι όλοι μέρα δουλειά και δεν έχω κανέναν φιλο/η. Στο τέλος του Αυγούστου το 2017 είχαμε αποφασίσει να πάω στην πόλη του, γνώρισα την παρέα του, είδα πως είναι με τους φίλους του και την αγάπησα την Αθήνα, θα ήθελα δηλαδή να ζήσω μαζί του εκεί παρά πολυ, συνέχεια το σκέφτομαι αυτό. Σήμερα λοιπόν τον ρώτησα τι θα ήθελε να κάνουμε όταν έρθω, εκείνος δεν είναι μάλλον τόσο δεκτικός ώστε να πάμε κάπου, δηλαδή αισθάνθηκα ότι δεν θέλει να πάω κι ότι όταν έρθω τον " Σεπτέμβρη" ( που δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω τον Σεπτέμβρη στην πολη που σπουδάζω) τότε λέει θα πάμε Αθήνα για βόλτα. Νομίζω δεν θέλει να πάμε κάπου μαζί, εγώ ήθελα να πάω τιρναβο που έχει ένα φεστιβάλ, και μέσα μου ξέρω ότι μπορώ να παω. Αλλά όταν τον ρώτησα μου είπε " όταν ερθεις το Σεπτέμβρη θα πάμε Αθήνα" και τον ρωταω μετα " εσύ θα πας τιρναβο;" Και μου λέει ," δεν ξέρει, έχει ένα μήνα για να το αποφασίσει". Δεν νομίζω ότι θέλει να πάμε κάπου μαζί φετος, νομίζω ότι αρχίζει και κάτι γίνεται, το νιώθω δηλαδή απ' την συμπεριφορά του. Γενικά καλά ήμαστε και στα μύνημα μου λέει ότι μαγαπαει και ότι είναι το μωράκι του. Αλλά γιατί να μη θέλει να πάμε κάπου μαζί; Δεν ξέρω , ίσως κι εγώ το πηρα κάπως, αλλά νομίζω ότι περισσότερο καλά περνάει με την παρέα του, παρά με μένα. Δηλαδή ποιο πολύ θα γουσταρε να πάει με παρέα στο τιρναβο, να κάνει και τα δικά του εκεί να φλερτάρει, παρά με μένα. Με στεναχωρούν όλες αυτές οι σκέψεις. Βαρέθηκα να σκέφτομαι αρνητικά κάθε φορά. Ας πάρω μια μεγάλη ανάσα, κι ας πάνε τα πράγματα ως έχουν.