ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παραπονιόταν ότι πονάει καιρό και δεν μου το έλεγε. Του έκλεισα ραντεβού σε νοσοκομείο και ήθελε πρώτα να περάσω από το σπίτι του για να πάμε μαζί. Μόλις ήμουν από κάτω την ώρα που είχαμε πει, μου έστειλε να μην έρθω γιατί τον πόναγε ο λαιμός του. Περπάτησα ξανά να βρω λεωφορείο να πάω στο νοσοκομείο για να βρεθούμε μετά εκεί. Δεν πέρναγε τίποτα και περπάτησα 9 χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσω. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, περίμενα στο χώρο που ήταν το ραντεβού με τον γιατρό και του έστειλα μήνυμα να δω που είναι. Δεν μου απάντησε, δεν ήρθε ποτέ. Εγώ είχα κοιμηθεί αργά γιατί δούλευα, ξύπνησα πολύ νωρίς για να φύγω να πάω σπίτι του, περιπλανιομουν στους δρόμους ,πήγα περίμενα για ένα ραντεβού που δεν ήταν καν για μένα και αυτός δεν ήρθε ποτέ γιατί τον είχα πάρει ο ύπνος και πόναγε ο λαιμός του (!) . Μου έστειλε μετά συγγνώμη και συγγνώμη και ότι δεν ήταν καλά. Αισθάνομαι πιο ηλίθια από ποτέ, σαν να με έχει ένα σκουπίδι, ένα πιόνι του. Του έχω δείξει τόσες φορές ότι τον αγαπάω και τον νοιάζομαι. Μήπως τελικά δεν πρέπει να δείχνουνε την αγάπη μας; Μήπως η αφοσίωση θεωρείται μειονέκτημα; Όσο σκέφτομαι το σημερινό, τόσο πιο χαζή νιώθω. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω να γίνω αναίσθητη και ψωνισμένη. Ίσως τότε οι άντρες με εκτιμήσουν πιο πολύ. Μάλλον το στυλ "το καλο κορίτσι" δεν έχει πια απήχηση.