ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

περασαν 3 μηνες που με χωρισε μετα απο σχεση 2,5 χρονων και που στον εναν μηνα γυρισε και μετα ξαναεφυγε παλι μονος του.στεναχωρηθηκα και εκλαψα πολυ.μου λειπει ακομη.οχι συνεχεια αλλα καθε μερα σιγουρα θα τον σκεφτω.ομως η ζωη μου εχει αλλαξει τοσο πολυ προς το καλυτερο...απεκτησα χομπι,βγαινω περισσοτερο με τις παρεες μου,βρηκα δουλεια,υπαρχει περιπτωση να φυγω στο εξωτερικο για ενα 6μηνο,γελαω πιο συχνα και περναω περισσοτερο χρονο με τον εαυτο μου. δεν εχω βρει καποιον να μου αρεσει αλλα δε θελω ουτε καν να κοιταξω να πω την αληθεια μου...θελω απλα να ειμαι με τα ατομα που ξερω οτι με αγαπουν για αυτο που ειμαι.νιωθω οτι δε θελω να μπω στην διαδικασια να ξανασυστηθω σε καποιον οχι γιατι φοβαμαι αλλα γιατι δε μου τραβηξε το ενδιαφερον καποιος,βαριεμαι και δεν τον εχω ξεπερασει τελειως τον αλλον..ειχαμε 10 χρονια διαφορα κι αντι να μου φερεται ωριμα και υπευθυνα ειναι μακραν το πιο αλλοπροσαλλο και εγωκεντρικο ατομο που γνωρισα ποτε μου.σημερα επεσε στα χερια μου τυχαια μια φωτογραφια του.δε μου εκανε κατι.ειπα απλα αα ο ταδε..μηπως ηρθε η ωρα μεσα μου να τον αποχαιρετησω σιγα σιγα ? μηπως εφτασε αυτη η λυτρωτικη στιγμη που θα τον αφησω πισω μου ?αχχ γιατι εκανα τοσες υποχωρησεις και τον αφησα να με πατησει εε,γιατι ???? μην υποχωρειτε εκει που δεν πρεπει, αγαπηστε τον εαυτο σας για αυτο που ειναι και τους αλλους το ιδιο.υπαρχει λογος που ειμαστε αυτο που ειμαστε!