ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτη η ιστορια ισως ακουγεται χαζη αλλα καποιος πρεπει να την ακουσει.... Ολοι οι ανθρωποι εχουν εμμονη με κατι. Η δικη μου ειναι το χωριο μου. Παρολο που μενω στην αθηνα μια πολη που τα εχει ολα δεν νιωθω ολοκληρωμενη και συχνα νιωθω πως κατι λειπει...Αυτο το συνειδητοποιησα ενα καλοκαιρι που πηγα στο χωριο χωρις να ξερω πολυ κοσμο για τις συνηθισμενες οικογενειακες διακοπες. ημουν γυμνασιο και σταδιακα γνωρισα αρκετα ατομα με τα οποια δεν ειχαμε τιποτα κοινο... Οι συνηθειες τους ηταν πολυ διαφορετικες απο τις δικες μου το ντυσιμο τους και ολα, δεν πιστευα οτι θα ταιριαξουμε...Στην αρχη δεν τρελαινομουν να κανω παρεα μαζι τους αλλα απο το να καθομαι σπιτι με την γιαγια και τον παππου ολη μερα το προτιμουσα. Οταν περασαν αρκετες μερες και ειχαμε γνωριστει αρκετα καλα, δεν σταματουσα να γελαω ολη μερα με ευχαριστουσε πολυ η παρεα τους και κατα καποιο τροπο ενιωθα ευτυχισμενη. Ειχα καποιους ενδοιασμους για το αν αυτο ηταν πραγματικη ευτυχια που ενιωθα η απλος ενθουσιασμος ομως τελικα επιβεβαιωθηκε πως ηταν πολλα περισσοτερα απο ενα απλο αισθημα ευτυχιας...Την μερα που θα γυρνουσα στην αθηνα μετα απο ενα ολοκληρο καλοκαιρι με αυτα τα παιδια ενιωθα απαισια. Μου ειχαν προσφερει απειρες αναμνησεις με τις πολυ απλες τους και ανιδιοτελεις τους πραξεις, δεν ηταν ευκολο να τους αφηαω και να φυγω και μετα να γυρισω τον επομενο χρονο.Εκει ειχα δημιουργησει μια δευτερη ζωη.Μια καλυτερη ζωη που θα ηθελα να ειναι η καθημερινοτητα μου ομως δεν ηταν και τοσο ευκολο... Η τελευταια συναντηση μας πριν μπω στο κτελ να φυγω ηταν οτι πιο επωδυνο ειχα βιωσει ποτε. Ευχομαι ποτε κανενας ανθρωπος να μην νιωσει πως ολος ο κοσμος του καταρρεει και καταστρεφεται... Τα δακρυα ετρεχαν σαν ποταμι και κανενας δεν μπορουσε να κανει τιποτα για αυτο γιατι το καλοκαιρι οπως ολα τα πραγματα στην ζωη φτανουν σε ενα τελος καποια στιγμη....